Μια νέα ταλαιπωρία

Χριστούγεννα και είμαι απ’ τους λίγους(;), φαντάζομαι, που αντιπαθούν αυτές τις ημέρες.

Μια γιορτή νεκρή, εφ’ όσον το νόημα της, όπως και πολλών άλλωστε, έχει χαθεί για πάντα.

Της συγκεκριμένης δεν είμαι νοσταλγός, άλλων είμαι.

Όμως τι είναι αυτό που μας ωθεί να γιορτάζουμε;

Σίγουρα δεν είναι οι επέτειοι. Είναι η διάθεση, πάνω απ’ όλα, που δημιουργεί τις επετείους.

Στην γιορτή του Πολυτεχνείου, για παράδειγμα, είναι η πρόθεση της απότισης φόρου τιμής για τους νεκρούς του, πρώτα, μετά η τιμή για τους επιζήσαντες πρωταγωνιστές σε συνδυασμό με τον συμβολισμό του γεγονότος και τέλος η διάθεση ημών, των σύγχρονων, για ελευθερία.

Δεν είναι, λοιπόν, συμβατικό να γιορτάζεις την 17η του Νοέμβρη, ενώ είσαι σκλάβος. Στην ψυχή και το σώμα.

Σκλάβος των, οικονομικών σου, ορέξεων· δέσμιος των επιταγών των δανειστών σου.

Καλύτερα είναι την ημέρα ετούτη να αναγνωρίζεις την ασημαντότητά σου, παρά να θεωρείς τον εαυτό σου ικανό να αναλάβει εγχείρημα ισάξιο των εξεγερθέντων.

Τα χριστούγεννα, τώρα.

Όσοι από εμάς γεννήθηκαν στην επαρχία, έχουν μαρτυρίες, απ’ τους παλαιότερους για τον τρόπο εορτασμού των ημερών αυτών.

Αλλά εκείνο που τους λείπει σαν συνδετικός ιστός, όπως το κονίαμα ανάμεσα στα τούβλα, είναι η διάθεση για τον εορτασμό που είχε ο κοινωνικός περίγυρος και οι ανάγκες που υπήρχαν κάποτε.

Επίσης, λείπει και η πείνα, το κρύο, και τα χωμάτινα πατώματα.

Το μόνο που έχουν είναι η νοσταλγία για κάτι που δεν έζησαν και περνάει εξιδανικευμένο μέσα από τις διηγήσεις.

Όσοι πάλι, γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στο κλεινόν άστυ, διαπαιδαγωγηθήκαμε με τα χριστουγεννιάτικα διηγήματα του Παπαδιαμάντη, που είναι αρκετά κατατοπιστικά για τα έθιμα και την ανέχεια προηγούμενων εποχών.

Οι νεότεροι, μέσα στην γενικότερη αμορφωσιά που καλλιεργείται, -συστηματικά τείνει να πιστεύει κανείς- από την πολιτεία, δεν μπορούν να έχουν τέτοια αναγνώσματα, λόγω γλώσσας. Δεν μπορούν να έχουν αναγνώσματα, γενικώς.

Συνεπώς είναι περισσότερο ευάλωτοι σε προπαγάνδες δυτικοευρωπαϊκού τύπου, όπως και στον σκοταδισμό που επιχειρείται να επιστρέψει, στις ημέρες μας.

Το γεγονός της γέννησης, ενός θεού και της πίστης σε αυτό το πρότυπο, αφήνεται στην λογική και την κρίση καθενός από εμάς.

Μοιάζει όμορφη και ελκυστική η προσπάθεια να περάσεις μερικές ημέρες σε μιαν ατμόσφαιρα που θυμίζει, αόριστα, παιδικά χρόνια, αλλά γνωρίζουμε καλά πως μέσα, στο βάθος της καρδιάς, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί. Πολύ περισσότερο, όταν σε απειλεί η ανεργία και χρωστάς στις τράπεζες.

Το Πάσχα, πάλι, είναι διαφορετικό, εκεί δεν εορτάζονται ιδεολογικές επέτειοι, αλλά η Άνοιξη.

Μιά fiesta του σώματος, της ύλης. Η φύση ολόκληρη αναγεννάται, ο Ήλιος επιστρέφει λαμπρός, και ο άνθρωπος συμμετέχει σε τούτην την ομορφιά.

όσο για την εθνική παλιγγενεσία, ανήκει στην προηγούμενη παράγραφο περί επετείων.

Μετά την εισαγωγή ακολουθεί μια μικρή χριστουγεννιάτικη έκπληξη για τους αναγνώστες των δύο ιστολογίων.

https://rapidshare.com/files/437965012/As_P_L___.sitx

https://rapidshare.com/files/437970482/As_S_F_S___A.sitx

https://rapidshare.com/files/437978245/BEE_M_S_H__Disc_1___Disc_1_.sitx

https://rapidshare.com/files/437983828/BEE_M_S_H__Disc_2_.sitx

Σε τούτες τις διευθύνσεις θα βρείτε κάποιες μουσικές εκπλήξεις.

Καλά να περνάτε.

Οι ΟΔΗΓΟΙ ΤΩΝ ΦΟΡΤΗΓΩΝ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ, ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ

Κι' ανεξαρτήτως, δικαίων ή αδίκων αιτημάτων, αγωνίζονται ενάντια σ' αυτήν τη λαίλαπα αλλοτροίωσης, με πρόσχημα τις προσταγές της τρόϊκας, που μας απειλεί.
Φωνάζουν οι έμποροι, αλλά δεν κλείνουν τα καταστήματά τους, ΟΛΟΙ, έστω για ένα εικοσιτετράωρο και να κατέβουν στο δρόμο μαζί με τους υπαλλήλους τους.
Φωνάζουμε κι' υπόλοιποι, αλλά δεν βγαίνουμε στους δρόμους. Σε λίγο ο Καραμανλής πανηγυρικά θα "βγεί" και καθαρός από πάνω, αλλά πάλι θα βγάλουμε το σκασμό.
Έτσι σαν τις γυναικούλες που τα λένε στα τηλέφωνα και κουτσομπολεύουν η μιά την άλλη.
Είμαστε άνανδροι, μόνο φωνάζουμε κι' από έργα...
Ένας λαός βρώμικος, ένα ψοφίμι της ιστορίας, που όσο πιό γρήγορα θαφτεί τόσο καλύτερα για τους άλλους, αυτοί είμαστε.
Δεχόμαστε τον Πάγκαλο να τολμά να δηλώνει ό,τι δήλωσε και δεν "άνοιξε ρουθούνι".
Ακόμη κι' από εμάς που δεν μας διόρισε στο δημόσιο, η αφεντιά του ούτε κανένας άλλος, που δεν ζητήσαμε ποτέ ρουσφέτι από κανένα χαμένο, ακόμη κι' εμείς παρακολουθήσαμε, απαθείς, τις δηλώσεις αυτές χωρίς να απαιτήσουμε να παραιτηθεί αυτό το βουνό λίπους στον εγκέφαλο και το σώμα.
Την κυρία Μάγια Τσόκλη, την γνώρισε ο πρωθυπουργός, σε μια πισίνα. Τα είπανε, τα βρήκανε και νά την στη βουλή, έτσι μπάτε σκύλοι αλλέστε.
Προσπαθώ να σκεφθώ, άραγε, τι ειπώθηκε μεταξύ τους.
- Μου αρέσει να κάνω εκδρομές
- Αλήθεια κι' εμένα, επίσης μ' αρέσουν κι οι φακές
- Οι φακές! Αχ τι καλά, τις αγαπώ ιδιαιτέρως.

Στρογγυλοκαθίσαμε πάνω σε μαραμένες δάφνες, που άλλωστε δεν ήταν κερδισμένες από νίκες δικές μας, ξέραμε πως να δηλώνουμε ανώτεροι απέναντι σε κάθε είδους οικονομικό μετανάστη, όσο για τους Αλβανούς, εκεί βγάλαμε όλο το μένος του ευνουχισμού μας.
Τι τεμπέλιδες, τι κλέφτες, τι, τι, τι.
Αν δεν ξυπνούσαμε αιφνιδίως του ύπνου του μακαρίου που μας έπαιρνε, ακόμη δεν θα γνωρίζαμε το μέγεθος της λιποψυχίας μας.

Η πολιτική ζωή του τόπου μας είναι σάπια, όπως και η κοινωνία από την οποία εκπορεύονται - κι' εκπορνεύονται ενίοτε, κάποιοι - οι διαχειρίζοντες τα κοινά.
Αυτός είναι κύριος λόγος που δεν πρόκειται ποτέ ν' αλλάξει οτιδήποτε σε τούτον τον τόπο.
Κι' όταν πάλι κάποια στιγμή ο κος Καραμανλής βρεθεί θριαμβευτής στην εξουσία, πρέπει όσοι διαθέτουν το τελευταίο μυαλό σ' αυτήν τη χώρα να σηκωθούν ομαδικά και να την εγκαταλείψουν. Και ποτέ, μα ποτέ, να γυρίσουν πίσω να δουν τα συντρίμμια.

Η Ελευθερία πέθανε!

Το τσιγάρο πέθανε,
η σαρία πέθανε,
τώρα τελευταία κι' εγώ δε νοιώθω πολύ καλά!

Παράφραση του πολύ γνωστού συνθήματος.

Ενώ ο πραγματικός τίτλος θα έπρεπε να είναι "Οι ατομικές ελευθερίες πέθαναν, ακολουθούν και οι κοινωνικές"

Η ουσία της απαγόρευσης της σαρία είναι ο περιορισμός των μουσουλμάνων, αλλά και ο ρατσισμός των λαών της Ευρώπης, απέναντι σε κάθε σκουρόχρωμο.
Όσο για τις γυναίκες των μουσουλμάνων, καλό θα ήταν να ξυπνήσουν επιτέλους.
Και φυσικά στις πρόβες συμπεριλαμβάνεται και η απαγόρευση του καπνίσματος.
"Για το καλό μας". Οι διοξίνες που πολλάκις ανιχνεύονται σε κρέατα του Βελγίου και άλλων χωρών, οι μεταλλαγμένες πατάτες, που επέτρεψε η Ε.Ε. να χρησιμοποιούνται για ζωωτροφές, η τεράστια μόλυσνη των Ωκεανών και κατά συνέπεια των ψαριών και του πιάτου μας, όχι αυτά δεν μας βλάπτουν.

Πόσα εκατομύρια τόνοι πετρελαίου χάθηκαν, πόση βαζελίνη θα στερηθούμε 10.000.000 λαού.
Πάλι ξεροσφύρι το γαμήσι θα φάμε.

Και μια νέα πονηρούλα έκφραση "Εσείς το... πάτε το κανώ;"
Εννοώντας, φυσικά, "είστε υποψήφιος για πρωθυπουργός";

Αλήθεια, ο πρώην που βρίσκεται;
Εφυγε νύχτα απ' το μέγαρο του Μαξίμου και χάθηκε μέσα στην ομίχλη.
Εδώ δεν είναι "Τοπίο στην ομίχλη" -άλλωστε που να το δείς, στο κρύβει -,  εδώ είναι "Αποτυχημένος Πρωθυπουργός Μόνος Ψάχνει", (άλλη χώρα να ρημάξει).


Αυτό ήταν το "Παραλλήρημα θερινής νυκτός", άλλη μέρα πάλι εδώ.