Το απόγευμα πολλών φαύνων ή Η παράξενη αντίληψη του φασισμού στη σύγχρονη εποχή

Πόσο βλάκας, μπορεί, ο ανημέρωτος  άνθρωπος, να είναι.

Στην χθεσινοβραδυνή μου ανάρτηση, αναφερόμουν στην ημέρα ενός φαύνου, όπως φάνηκε από τα σημερινά νέα για την Λωρίδα της Γάζας. Και φυσικά τα νέα κάθε άλλο παρά σημερινά είναι.

Τα γνωρίζουμε και τα ακούμε χρόνια τώρα.

Για να βγάλουμε, λοιπόν, το μεγεθυντικό φακό από την δική μου ημέρα, κι' ας απλώσουμε την ματιά  και στον υπόλοιπο κόσμο.

Ουσιαστικά η αναλογίες είναι οι ίδιες. Μπορούμε άνετα να μιλήσουμε για τ' απογεύματα των φαύνων.

Γιατί όμως, γιατί φτάνουμε εδώ και τι λύσεις μπορεί κάποιος να προτείνει;

Ίσως τώρα να είναι αργά πιά· αργά για όλη την ανθρωπότητα. Η ελευθερία καταχτιέται, βέβαια με αγώνες, αλλά και με γνώση ιστορική και επαγρύπνηση. Θεωρώ δε, πως σε καμία περίπτωση δεν θα είμαστε στο σημείο αυτό, αν οι άνθρωποι λειτουργούσαμε σαν συνειδητοποιημένα πολιτικά όντα. Ομαδικά, γιατί τα προβλήματα των άλλων ανθρώπων είναι και δικά μας, αλλά και ατομικά με υπευθυνότητα στις ψήφους μας και στην ζωή μας.

Πόσος είναι ο καιρός που συμβαίνουν όλα τούτα;

Πάρα πολύς, χρόνια τώρα.

Και πότε σηκώσαμε το κεφάλι να δούμε τον ορίζοντα γύρω μας, εκτός από το πάτωμα στα πόδια μας; Ποτέ, ποτέ δεν κάναμε μιάν ολοκληρωμένη κίνηση γύρω από τέτοιου τύπου ζητήματα, ποτέ δεν απαιτήσαμε από τις κυβερνήσεις μας να λάβουν θέση.

Έχουμε μάθει να κλείνουμε τα μάτια μπροστά στις ειδήσεις και να τ' ανοίγουμε μόνο στις εκπομπές με τις παρασκευές των φαγητών, αυτές με τους πρωϊνούς καφέδες, αλλά και τα μεσημεριανά κουτσομπολιά και είμαστε αυτάρκεις, σίγουροι για τον εαυτό μας.

Και τα χρόνια περνούν, η ζωή περνά, έρχεται η στιγμή του τέλους και μοιάζει σα να μην υπήρξαμε καθόλου σ' αυτήν τη γη. Την καταστροφή όμως την κάναμε κι' ας μην υπήρξαμε ποτέ.

Εν τω μεταξύ, νέοι Hitler γεννιούνται παντού στον κόσμο και οι θέσεις εργασίας είναι άφθονες για αυτούς τουλάχιστον.

Εμπρός λοιπόν, νέοι σφαγείς, της ανθρωπότητας, Ισραηλινοί - όχι όλοι φυσικά- κάντε τη Λωρίδα της Γάζας ένα τεράστιο στρατόπεδο εξόντωσης και μπορείτε άνετα ν' αποκρούετε τις οργισμένες αντιδράσεις, καλυπτόμενοι από το ματωμένο παρελθόν σας.

Το πιο ελεεινό της υπόθεσης αυτής είναι πως δίνουν ερείσματα σε κάθε φασισταριό της γης αυτής να προβάλει το φρικιαστικό εαυτό του με κάλπικα επιχειρήματα, αγνοώντας πως είστε ίδιοι.

Η ΑΝΟΙΞΗ ΤΟΥ ΖΩΙΚΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ. Άντε να δούμε και τον χειμώνα.

Πότε σαν παράσιτα, τούτη η γης θα μας 'ξωπετάξει από πάνω της.

Μουσική

Όλη την ημέρα σήμερα την πέρασα, παρακολουθώντας και κατεβάζωντας μουσική κλασσική από το youtube.

Ίσως φανεί λίγο περίεργο αυτό που θ' αναφέρω, μα τόσα χρόνια μέχρι τώρα, δεν πίστευα ποτέ, ότι το συγκεκριμένο κανάλι θα είχε τέτοιο πλούτο στην κλασσική μουσική.

Ηχογραφήσεις παλαιές, με μεγάλους ερμηνευτές, μαθήματα μουσικής σε ωδεία, από γνωστούς και σπουδαίους δασκάλους, ακόμη και μια συνέντευξη, είδα με τον Pamblo Cassals, όπου ταυτόχρονα ένας γλύπτης, "έστηνε" το κεφάλι του μουσικού στον πηλό.

Δυστυχώς ήταν σε πρωταρχικό στάδιο και δεν έδειχνε, επίσης, πολυ τακτικά το γλύπτη για να γνωρίζουμε αν ήταν εφάμιλλος με τον Cassals.

Εκείνο όμως που μου τράβηξε την προσοχή· και κυριολεκτικά με μάγεψε, ήταν η παρουσίαση, σε χορό, του Bolero, του Ravel με την Maya Plisetzkaja, σε χορογραφία του Maurice Bejart.

Στο πρώτο video που είδα, ήταν μια άλλη χορευτρια, της οποίας το όνομα δεν θυμάμαι.

Άρτια και εξαιρετική παράσταση.

Στο άλλο όμως με την Plisetzkaja η ερμηνεία ήταν μαγευτική. Οι κινήσεις της, μοναδικές, τα χέρια της κυμάτιζαν σαν να μην υπήρχαν κόκκαλα, ενώ κάποιες φορές τα έριχνε με τέτοιον τρόπο σαν της μαριονέττας και ξανά τα κύματα, ενώ τα πόδια της κινούνταν με ρυθμό, σ' ένα παράξενο ανεβοκατέβασμα που έδεινε τον παλμό σε όλο το κορμί. Και το σώμα της από την κίνηση και μόνον απέπνεε ένα έντονο ερωτισμό, θα 'λεγε κανείς πως με την παράστασή της η μουσική έφτανε στο υπέρτατο σημείο ολοκλήρωσής της.

Παρακολούθησα και αποσπάσματα από τον Ορφέα και Ευριδίκη του Gluck με χορογραφία της Pina Bauch.

Προσπάθησα να ανεβάσω στο ιστολόγιο μερικά videos αλλά απέτυχα. Προφανώς ήταν πολύ μεγάλα, ή δεν κατάλαβα καλά τις οδηγίες.

Πάντως, όταν κάποιος βρίσκεται όσο περισσότερο μπορεί, πιο κοντά στην τέχνη, θεωρώ ότι έχει ανάγκη να βρίσκεται ακόμη περισσότερο και μπορεί να ρουφάει σαν τον διψασμένο ότι βλέπει και ότι ακούει.

Σχετικά με αυτό, αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω και κάτι παραπάνω, περισσότερο για την παρεξήγηση που υπάρχει για την σχέση των καλλιτεχνών, των μαικήνων, και του κοινού. Για την δημιουργία των έργων και για τους καλλιτέχνες

Υπάρχει μία παραπληροφόρηση (που περισσότερο καλύπτει μιά εύπεπτη απόδοση των καλλιτεχνών, για το κοινό) από τον αμερικάνικο -κυρίως- κινηματογράφο για εμπορικούς λόγους φυσικά. Είναι μεγάλο το θέμα και θα το αναρτήσω λίγο αργότερα, όσο δύναμαι πιο ολοκληρωμένα.

Προς το παρόν θα προσπαθήσω ξανά να αναρτήσω τα videos γιατί είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα.

Και δούλοι, ακόμη να ήταν, θα είχαν εξεγερθεί, όχι ελεύθεροι (;) άνθρωποι και νέοι.

Καταστρέψαμε τον φυσικό πλούτο, κατασπαταλήσαμε τον ορυκτό, μολύναμε τον αέρα, διαλύσαμε την οικονομία με αρπακτικές μεθόδους, μεγαλώσαμε αυτά τα παιδιά μέσα στην ευμάρεια (σχετικό αυτό), σε μία φούσκα καλής ζωής, διαλύσαμε το κράτος για να φτάσουμε τώρα να τους πούμε, ότι δεν έχουν μέλλον.

Θα πεινάσουν, θα διψάσουν, πιθανότατα θα πολεμήσουν - από την αποσταθεροποιήση που όλοι ξέρουμε πως φέρνει η οικονομική διάλυση των κοινωνιών- θα γίνουν μετανάστες λόγω κλίματος. Αλλά μας πειράζει που ξεσηκώνονται και καταστρέφουν, μας ενοχλεί να διαδηλώνουν οι νέοι και να παραλύουν τα πάντα σχεδόν. Το θεωρούμε ασυγχώρητο λάθος που φτύνουν κατάμουτρα εμάς και το σύστημα που φτιάξαμε για ζήσουν αυτοί.

Πολύ καλά λοιπόν, οι αλυσίδες μένουν για να τους περάσουμε στο λαιμό και τα λιοντάρια που θα τους κατασπαράξουν.

Μπράβο Ιούλιε!

Σε κάποιο χωριό των Κυκλάδων, πολλά πολλά χρόνια πριν.

Από το τότε, που τώρα φαντάζει τόσο καθαρό κι' ανυποψίαστο.

Μοναδική η μπόρα, που έριξε τα ξημερώματα.

Ξεπλένει το παρελθόν μας, μας παρουσιάζει καθαρούς, αμόλυντους, στο φως της ημέρας· και μετά ξεχνάμε.

Ατελή και αφελή όντα, θαρρούμε μια βροχή ξεπλένει την αμνησία.

Ξανά εδώ, μετά τόσον καιρό.

Χωρίς διάθεση εγγραφής (και τι να πρωτογράψεις άραγε), με την θλίψη των ημερών και έναν έφηβο νεκρό· θύμα μας. Γιατί στην χαύνωση, την αδιαφορία και την αποξένωση, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος, τα χειρότερα στοιχεία που διαθέτει ο άνθρωπος στη δομή του.

Μία κοινωνία υλιστική με πλήρη αδιαφορία για τον προγραμματισμό του μέλλοντός της και πλήρη άγνοια της ιστορίας της - όσον αφορά στο τελευταίο, μοιάζει με συνειδητή επιλογή να συμβαίνει- τι άλλο μπορεί να προσφέρει στους εφήβους της, παρά τη θυσία τους. Έτσι αναίτια, μόνον για να αφυπνίζεται από το λήθαργό της λέγοντας ξαφνιασμένη « αλήθεια τι μου λες, σοκαριστικό!» και ξαναπέφτει το φίδι στον ύπνο του χωνέματος των πάντων.

Μπράβο μας άγρυπνοι φρουροί της δημοκρατίας των προγόνων, (άλλο τουριστικό παραμύθι και αυτό).

Καλά Χριστούγεννα κύριοι!