Η ανατολή του φασισμού ξανά στην Ευρώπη;

Δύσκολο θέμα διάλεξα προπαραμονή χριστουγέννων, θα μου πείτε.

Ναι δύσκολο μαύρο και δυσώδες.

Από καιρό, όμως, έρχονται μηνύματα μικρά, σχεδόν αθέατα, αλλά πολύ συγκεκριμένα και σημαντικά. Ο φόβος να μην ξαναζήσουμε μαύρες στιγμές, και η πλαστή καλοζωΐα την οποία βιώνουμε, μας έφεραν μια αποχαύνωση, μια νύστα, που τα μάτια μας βαραίνει και κλείνει.

Κινδυνεύουμε να ξυπνήσουμε και ν' αναφωνήσουμε, ως ο Αλεξανδρινός ποιητής

" Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ

μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη".

Και τελειώνει,

"Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω"

Αλλά αρκετά με την εισαγωγή, ας έρθουμε στο θέμα που καίει.

Πριν μερικά χρόνια είχαμε μια συζήτηση με την σύντροφό μου, για το θέμα της μαντίλας, που φορούν οι μουσουλμάνες στον δρόμο και την αντιμετώπισή τους από τη Γαλλική κοινωνία.

Τότε υπήρχε το ζήτημα της κατάργησής της στα πανεπιστήμια, σχολεία και χώρους εργασίας. Πράγμα που με εύρισκε εξ' αρχής αντίθετο, θεωρώντας το, περιορισμό των προσωπικών ελευθεριών των ατόμων και προσβολή στα θρησκευτικά και κοινωνικά πιστεύω των διαφόρων ομάδων του πληθυσμού. Τότε όμως υπήρχε μιά στοιχειώδης δικαιολογία, σε τέτοιους χώρους, η ισότητα είναι καλύτερη. Και πάλι το επιχείρημα δεν έστεκε, τουλάχιστον στ' αυτιά μου.

Τα χθεσινά νέα τούτην τη φορά, ήταν πολύ πιο ανησυχητικά.

Κατ' ευθείαν από Γαλλία, η σύντροφός μου, αναφέρει πως ετοιμάζεται επιτροπή που θα προσπαθήσει να ορίσει ποιός μπορεί να θεωρείται Γάλλος, ενώ παράλληλα εξετάζεται το ενδεχόμενο να απαγορευθεί η μαντίλα και στους δημόσιους χώρους.

Από την άλλη, η ρατσιστική συμπεριφορά αρκετών Γάλλων πολιτών είναι έντονη και της προκαλεί αρκετά ερωτηματικά. Να σημειώσουμε, εδώ πως έχει γεννηθεί και ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στην χώρα αυτή.

Τι άλλαξε, άραγε, στην Γαλλία του '68 και του 2009;

Αναρωτιέμαι, μήπως μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ο φασισμός που μεταλαμπαδεύτηκε στις ΗΠΑ, άρχισε να αποστέλλεται και στην Ευρώπη, υπό το πρόσχημα μιας παγκοσμιοποίησης.

Δηλαδή, παγκοσμιοποίηση σε ό,τι αρνητικό, κλειστές όμως οι θύρες στο διαφορετικό.

Κανονικά η Ευρώπη δεν έχει το δικαίωμα να απαγορεύει ατομικές ελευθερίες και να προωθεί τόσο επικίνδυνα σχέδια, γιατί έχει τη γνώση, του τι συμβαίνει από περίεργους ακροβατισμούς.

Ας ελπίσουμε πως κάνω λάθος στις εκτιμήσεις μου. Μόνο για την ιστορία, όμως, να θυμηθούμε, με τι αφορμές ξεκίνησε ο τελευταίος μεγάλος πόλεμος, κρίση οικονομική (στην Γερμανία), ανεργία, ο... "εχθρός" - τότε Εβραίοι τώρα Μουσουλμάνοι - και η συνταγή ολοκληρώθηκε.

Τώρα τι έχουμε;

Σίγουρα υπάρχει η οικονομική κρίση, πολλούς ανέργους σε όλες σχεδόν τις χώρες, οι οποίοι αναμένεται να αυξηθούν με τρομακτικούς ρυθμούς και την θέση του πληγωμένου εγωϊσμού των Γερμανών - μετά την ήττα και ταπεινωτική, γι' αυτούς συνθηκολόγηση, μετά την λήξη του πρώτου παγκοσμίου πολέμου - αντικαταστήσαμε με μια πρώην καλοζωΐα που δεν επιτρέπει, σε καμία περίπτωση, την εύκολη προσαρμογή σε πείνα.

Άρα, την δύσκολη στιγμή μας σε ποιόν θα γυρίσουμε το κεφάλι; Μα φυσικά στον διπλανό μας· αυτόν τον διαφορετικό, τον έγχρωμο ή τον κοντό, ή όποιον, τέλος πάντων, θεωρούμε αλλοιώτικο.

Αναρωτιέμαι μήπως, ο κάθε ένας από εμάς περιβάλλετο από καθρέφτες, θα ήταν πιο ήσυχος ο κόσμος;

Πέθανε ο Γιάννης Μόραλης, πέθανε και ο Χρήστος Λαμπράκης.

Φτώχυνε η Ελλάδα ξαφνικά, ή μπορεί να το πεί κανείς κι' αλλοιώτικα. Ηταν που ήταν στραβό το κλίμα το 'φαγε κι' ο γάϊδαρος...

Μεγάλη η απώλεια για τα εικαστικά και τον χώρο της μουσικής, αντίστοιχα.

Η κουλτούρα στην χώρα μας, που περιορίζεται μόνον στους προβαλλόμενους, από τα πρωϊνάδικα τραγουδιστές - αλήθεια τι ειρωνεία, αυτοαποκαλούνται καλλιτέχνες - και από την, εσκεμμένα, πλήρη αποσιώπηση των περισσότερων εικαστικών γεγονότων από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, βρίσκεται στο ναδίρ.

Μπορούμε, λοιπόν να μιλούμε για την αρχαία κληρονομιά μας, την οποία αγνοούμε παντελώς, αλλά δεν ενδιαφερόμαστε, ποσώς, για την δημιουργία της νέας. Αυτής που θα κληροδοτήσουμε στούς εγγονούς και δισσέγγονούς μας.

Και φυσικά, η πολιτεία παίζει μεγάλο ρόλο σε τούτην την αντιμετώπιση.

Πολλά θέματα λύνονται με την παιδία. Στα σχολεία, τότε που ο άνθρωπος είναι μικρός και ακόμη δεκτικός σε ποιό πολύπλοκες γνώσεις.

Γιατί στην πραγματικότητα η τέχνη, η υλική αποτύπωση του προϊόντος της ανθρώπινης σκέψης, έχει έναν έντονα προσωπικό χαρακτήρα και για τον καλλιτέχνη, αλλά και για τον δέκτη του έργου.

Για να καταφέρουμε, όμως να γίνουμε δέκτες, χρειαζόμαστε μια μεγάλη περίοδο προσαρμογής και μελέτης.

Κι' αλήθεια, τι νόημα έχει η μελέτη ανώτερων μαθηματικών, κβαντικής φυσικής ή πολύ προχωρημένης χημείας, αν δεν καταφέρνουμε να διδασκώμεθα την ανθρωπιά.

Απορούν πολλοί για την δυσαρεστημένη νεολαία, με την παιδεία.

Νέοι άνθρωποι, χωρίς χρόνο για παιχνίδι κι' έρωτα, με τρομερό άγχος για το σχολείο και το μετέπειτα μέλλον τους δυσανασχετούν και με το δίκιο τους για τις συνθήκες που τους παρέχονται.

Ποτέ, δεν διδαχτήκαμε, Ιστορία, αυτήν την πραγματική με τις ήττες, τις αιτίες τους, αλλά και τις νίκες. Ολόκληρες γενιές, μεγαλώσαμε με ψέμματα, για την μεγάλη Αθήνα των αρχαίων προγόνων μας, που όμως ποτέ δεν αναλύσαμε στο σχολείο τους λόγους για τους οποίους έφτασε στον Πελλοπονησιακό πόλεμο, από την πλέον αξιόπιστη πηγή τον Θουκιδίδη, ποτέ δεν μάθαμε για τους χιλιάδες δούλους που έφτιαξαν αυτήν την πόλη, ποτέ δεν θίχτηκε το μετά του πολέμου, όταν Αθηναίοι και Λακεδαιμόνιοι - εναλλάξ - συμμαχούσαν με τον μεγαλύτερο εχθρό, τότε, της Ελλάδας, τους Πέρσες, προκειμένου να υπερισχύσουν και να λάβουν την ηγέτιδα θέση.

Ποτέ δεν μάθαμε για τις σφαγές που πραγματοποίησαν οι Βυζαντινοί κατά των Εθνικών, προκειμένου να επιβάλλουν τον χριστιανισμό, αλήθεια από τι προήλθε το όραμα του Ιουστινιανού; Τι το διαβολικό είχε ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, όπου στα χρόνια μας ακόμα, γίνεται μιά απλή αναφορά στο όνομά του; Γιατί, άραγε, μέσα στο μάθημα της ιστορίας, δεν εντάσσονται και τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη, να δούμε και ποιοί ακριβώς είναι η ήρωες της χώρας μας αλλά και ποιοί ήθελαν την Πελλοπόνησο προτεκτοράτο των Άγγλων;

Αυτά είναι μερικά μόνο παραδείγματα στην, όπως ανέφερα πάραπάνω, έλλειψη μάθησης ουσιαστικών μαθημάτων.

Ποτέ δεν διδαχτήκαμε, αναλυτικά την ιστορία της φιλοσοφίας ή νεοελληνική γραμματεία, έργα, ολόκληρα, Ελλήνων συγγραφέων, ποίηση και ανάλυση εις βάθος των ποιημάτων και όχι απλές αναφορές με αναλύσεις τριών, ή και λιγότερων, τέταρτων της ώρας.

Όλα τούτα χρειάζονται στην εκπαίδευση και όλ' αυτά, προετοιμάζουν τον άνθρωπο για την πνευματική ελευθερία που θα του χαρίσει, με την σειρά της, την δεκτικότητα στην τέχνη και την πραγματική ομορφιά στη ζωή.

Εύχομαι, ολόψυχα, η συνεισφορά αυτών των δύο μεγάλων ανδρών να γίνει εναρκτήριο λάκτισμα για τους νέους ανθρώπους και όχι να μείνει απλώς ένα ιστορικό γεγονός.

Ο παππάς και το Internet Πάνε μαζί

Εδώ παππάς εκεί παππάς που 'ναι το internet ;

Τέλη του 2009 έχει συνδεθεί το μεγαλύτερο μέρος του νησιού στο οποίο κατοικώ με τον παγκόσμιο ιστό εκτός από τρία χωριά, τα οποία άγνωστο είναι πότε θα συνδεθούν.

Η απάντηση του ΟΤΕ;

- Α! αυτά... μην περιμένεις, ήταν να συνδεθούν τώρα αλλά κάτι έγινε και... ξέρω 'γω; μετά τα Χριστούγεννα. Δηλαδή κατά το Φλεβάρη και βλέπουμε.

Προς το παρόν έστειλα μία επιστολή στον Οργανισμό Τηλεπικοινωνιών και περιμένω απάντηση.

Η επόμενη κίνηση θα είναι μία καταγγελία στο ΕΕΤΤ και μετά...

Δεν γνωρίζω το μετά θα δω. Ίσως να πάω Αυστραλία, Αμερική, Γαλλία, οπουδήποτε τέλος πάντων, φτάνει να φύγω από δω, από την Ελληνική παράνοια.