Η ανατολή του φασισμού ξανά στην Ευρώπη;

Δύσκολο θέμα διάλεξα προπαραμονή χριστουγέννων, θα μου πείτε.

Ναι δύσκολο μαύρο και δυσώδες.

Από καιρό, όμως, έρχονται μηνύματα μικρά, σχεδόν αθέατα, αλλά πολύ συγκεκριμένα και σημαντικά. Ο φόβος να μην ξαναζήσουμε μαύρες στιγμές, και η πλαστή καλοζωΐα την οποία βιώνουμε, μας έφεραν μια αποχαύνωση, μια νύστα, που τα μάτια μας βαραίνει και κλείνει.

Κινδυνεύουμε να ξυπνήσουμε και ν' αναφωνήσουμε, ως ο Αλεξανδρινός ποιητής

" Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ

μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη".

Και τελειώνει,

"Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω"

Αλλά αρκετά με την εισαγωγή, ας έρθουμε στο θέμα που καίει.

Πριν μερικά χρόνια είχαμε μια συζήτηση με την σύντροφό μου, για το θέμα της μαντίλας, που φορούν οι μουσουλμάνες στον δρόμο και την αντιμετώπισή τους από τη Γαλλική κοινωνία.

Τότε υπήρχε το ζήτημα της κατάργησής της στα πανεπιστήμια, σχολεία και χώρους εργασίας. Πράγμα που με εύρισκε εξ' αρχής αντίθετο, θεωρώντας το, περιορισμό των προσωπικών ελευθεριών των ατόμων και προσβολή στα θρησκευτικά και κοινωνικά πιστεύω των διαφόρων ομάδων του πληθυσμού. Τότε όμως υπήρχε μιά στοιχειώδης δικαιολογία, σε τέτοιους χώρους, η ισότητα είναι καλύτερη. Και πάλι το επιχείρημα δεν έστεκε, τουλάχιστον στ' αυτιά μου.

Τα χθεσινά νέα τούτην τη φορά, ήταν πολύ πιο ανησυχητικά.

Κατ' ευθείαν από Γαλλία, η σύντροφός μου, αναφέρει πως ετοιμάζεται επιτροπή που θα προσπαθήσει να ορίσει ποιός μπορεί να θεωρείται Γάλλος, ενώ παράλληλα εξετάζεται το ενδεχόμενο να απαγορευθεί η μαντίλα και στους δημόσιους χώρους.

Από την άλλη, η ρατσιστική συμπεριφορά αρκετών Γάλλων πολιτών είναι έντονη και της προκαλεί αρκετά ερωτηματικά. Να σημειώσουμε, εδώ πως έχει γεννηθεί και ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στην χώρα αυτή.

Τι άλλαξε, άραγε, στην Γαλλία του '68 και του 2009;

Αναρωτιέμαι, μήπως μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ο φασισμός που μεταλαμπαδεύτηκε στις ΗΠΑ, άρχισε να αποστέλλεται και στην Ευρώπη, υπό το πρόσχημα μιας παγκοσμιοποίησης.

Δηλαδή, παγκοσμιοποίηση σε ό,τι αρνητικό, κλειστές όμως οι θύρες στο διαφορετικό.

Κανονικά η Ευρώπη δεν έχει το δικαίωμα να απαγορεύει ατομικές ελευθερίες και να προωθεί τόσο επικίνδυνα σχέδια, γιατί έχει τη γνώση, του τι συμβαίνει από περίεργους ακροβατισμούς.

Ας ελπίσουμε πως κάνω λάθος στις εκτιμήσεις μου. Μόνο για την ιστορία, όμως, να θυμηθούμε, με τι αφορμές ξεκίνησε ο τελευταίος μεγάλος πόλεμος, κρίση οικονομική (στην Γερμανία), ανεργία, ο... "εχθρός" - τότε Εβραίοι τώρα Μουσουλμάνοι - και η συνταγή ολοκληρώθηκε.

Τώρα τι έχουμε;

Σίγουρα υπάρχει η οικονομική κρίση, πολλούς ανέργους σε όλες σχεδόν τις χώρες, οι οποίοι αναμένεται να αυξηθούν με τρομακτικούς ρυθμούς και την θέση του πληγωμένου εγωϊσμού των Γερμανών - μετά την ήττα και ταπεινωτική, γι' αυτούς συνθηκολόγηση, μετά την λήξη του πρώτου παγκοσμίου πολέμου - αντικαταστήσαμε με μια πρώην καλοζωΐα που δεν επιτρέπει, σε καμία περίπτωση, την εύκολη προσαρμογή σε πείνα.

Άρα, την δύσκολη στιγμή μας σε ποιόν θα γυρίσουμε το κεφάλι; Μα φυσικά στον διπλανό μας· αυτόν τον διαφορετικό, τον έγχρωμο ή τον κοντό, ή όποιον, τέλος πάντων, θεωρούμε αλλοιώτικο.

Αναρωτιέμαι μήπως, ο κάθε ένας από εμάς περιβάλλετο από καθρέφτες, θα ήταν πιο ήσυχος ο κόσμος;