Πέθανε ο Γιάννης Μόραλης, πέθανε και ο Χρήστος Λαμπράκης.

Φτώχυνε η Ελλάδα ξαφνικά, ή μπορεί να το πεί κανείς κι' αλλοιώτικα. Ηταν που ήταν στραβό το κλίμα το 'φαγε κι' ο γάϊδαρος...

Μεγάλη η απώλεια για τα εικαστικά και τον χώρο της μουσικής, αντίστοιχα.

Η κουλτούρα στην χώρα μας, που περιορίζεται μόνον στους προβαλλόμενους, από τα πρωϊνάδικα τραγουδιστές - αλήθεια τι ειρωνεία, αυτοαποκαλούνται καλλιτέχνες - και από την, εσκεμμένα, πλήρη αποσιώπηση των περισσότερων εικαστικών γεγονότων από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, βρίσκεται στο ναδίρ.

Μπορούμε, λοιπόν να μιλούμε για την αρχαία κληρονομιά μας, την οποία αγνοούμε παντελώς, αλλά δεν ενδιαφερόμαστε, ποσώς, για την δημιουργία της νέας. Αυτής που θα κληροδοτήσουμε στούς εγγονούς και δισσέγγονούς μας.

Και φυσικά, η πολιτεία παίζει μεγάλο ρόλο σε τούτην την αντιμετώπιση.

Πολλά θέματα λύνονται με την παιδία. Στα σχολεία, τότε που ο άνθρωπος είναι μικρός και ακόμη δεκτικός σε ποιό πολύπλοκες γνώσεις.

Γιατί στην πραγματικότητα η τέχνη, η υλική αποτύπωση του προϊόντος της ανθρώπινης σκέψης, έχει έναν έντονα προσωπικό χαρακτήρα και για τον καλλιτέχνη, αλλά και για τον δέκτη του έργου.

Για να καταφέρουμε, όμως να γίνουμε δέκτες, χρειαζόμαστε μια μεγάλη περίοδο προσαρμογής και μελέτης.

Κι' αλήθεια, τι νόημα έχει η μελέτη ανώτερων μαθηματικών, κβαντικής φυσικής ή πολύ προχωρημένης χημείας, αν δεν καταφέρνουμε να διδασκώμεθα την ανθρωπιά.

Απορούν πολλοί για την δυσαρεστημένη νεολαία, με την παιδεία.

Νέοι άνθρωποι, χωρίς χρόνο για παιχνίδι κι' έρωτα, με τρομερό άγχος για το σχολείο και το μετέπειτα μέλλον τους δυσανασχετούν και με το δίκιο τους για τις συνθήκες που τους παρέχονται.

Ποτέ, δεν διδαχτήκαμε, Ιστορία, αυτήν την πραγματική με τις ήττες, τις αιτίες τους, αλλά και τις νίκες. Ολόκληρες γενιές, μεγαλώσαμε με ψέμματα, για την μεγάλη Αθήνα των αρχαίων προγόνων μας, που όμως ποτέ δεν αναλύσαμε στο σχολείο τους λόγους για τους οποίους έφτασε στον Πελλοπονησιακό πόλεμο, από την πλέον αξιόπιστη πηγή τον Θουκιδίδη, ποτέ δεν μάθαμε για τους χιλιάδες δούλους που έφτιαξαν αυτήν την πόλη, ποτέ δεν θίχτηκε το μετά του πολέμου, όταν Αθηναίοι και Λακεδαιμόνιοι - εναλλάξ - συμμαχούσαν με τον μεγαλύτερο εχθρό, τότε, της Ελλάδας, τους Πέρσες, προκειμένου να υπερισχύσουν και να λάβουν την ηγέτιδα θέση.

Ποτέ δεν μάθαμε για τις σφαγές που πραγματοποίησαν οι Βυζαντινοί κατά των Εθνικών, προκειμένου να επιβάλλουν τον χριστιανισμό, αλήθεια από τι προήλθε το όραμα του Ιουστινιανού; Τι το διαβολικό είχε ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, όπου στα χρόνια μας ακόμα, γίνεται μιά απλή αναφορά στο όνομά του; Γιατί, άραγε, μέσα στο μάθημα της ιστορίας, δεν εντάσσονται και τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη, να δούμε και ποιοί ακριβώς είναι η ήρωες της χώρας μας αλλά και ποιοί ήθελαν την Πελλοπόνησο προτεκτοράτο των Άγγλων;

Αυτά είναι μερικά μόνο παραδείγματα στην, όπως ανέφερα πάραπάνω, έλλειψη μάθησης ουσιαστικών μαθημάτων.

Ποτέ δεν διδαχτήκαμε, αναλυτικά την ιστορία της φιλοσοφίας ή νεοελληνική γραμματεία, έργα, ολόκληρα, Ελλήνων συγγραφέων, ποίηση και ανάλυση εις βάθος των ποιημάτων και όχι απλές αναφορές με αναλύσεις τριών, ή και λιγότερων, τέταρτων της ώρας.

Όλα τούτα χρειάζονται στην εκπαίδευση και όλ' αυτά, προετοιμάζουν τον άνθρωπο για την πνευματική ελευθερία που θα του χαρίσει, με την σειρά της, την δεκτικότητα στην τέχνη και την πραγματική ομορφιά στη ζωή.

Εύχομαι, ολόψυχα, η συνεισφορά αυτών των δύο μεγάλων ανδρών να γίνει εναρκτήριο λάκτισμα για τους νέους ανθρώπους και όχι να μείνει απλώς ένα ιστορικό γεγονός.