Ετεροχρονισμένες σκέψεις

Καλλίπυγες νεαρές, πρωταγωνίστριες ενός πενταλέπτου δελτίου ειδήσεων, θύματα μιας νεότητας ομοίας με αυτήν της ρωμαϊκής παρακμής.

Άμορφες μάζες ρατσιστών, κατακλύζουν τις πλατείες με άτυπα φασιστικά συνέδρια και “υψηλά τριγύρω μου, έχτιζαν τείχη”

Μα δεν το παίρνεις χαμπάρι, οι αλλαγές έρχονται αργά και σιγανά μέσα στη ζωή σου. Φοβάμαι, δεν ξυπνάς ποτέ πια, μετά την αλλαγή. Πόσο ύπουλη είναι η ηλικία πρέπει να προσέχεις πολύ, περισσότερο κι' απ' την κοκκινοσκουφίτσα, στο δάσος.

Ανέκαθεν οι γιγαντοαφίσες, με τα πρόσωπα, υπερφυσικά οριοθετημένα, είχαν κάτι το εφιαλτικό. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για προεκλογικούς υποψήφιους νταβατζήδες. Μοιάζουν με δράκουλα. Χαμόγελο απειλητικό, θα σε φάω, θα σου ρουφήξω το αίμα, πούστη λαέ.

Κι' εγώ ψηφίζω, το δράκουλα που θα με στραγγίξει, πόσο όμοια είναι η κάλπη με καθρέφτη.

Την ηλικία που περνάει, να προσέχω, την αλλαγή και την ηλικία. Ανορεξικό το μυαλό, συναγωνίζεται του καθυστερημένου τη νόηση.

Κάθε πρωΐ, ξυπνώ κι' αναρωτιέμαι, πόσο χρονώ, άραγε να είμαι σήμερα. Πόσο χρονώ κοιμήθηκα εχθές. Πόσο αύριο. Το σώμα κουράζεται πρώτο ή το πνεύμα, άραγε ;