Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

Τα δέντρα

Το γεγονός ότι διανύουμε προεκλογική περίοδο, φαίνεται κάθε μέρα όλο και περισσότερο.
Αλλοιώς, δεν θα παρακολουθούσαμε την κυβέρνηση και τα στελέχη της παράταξης της Ν.Δ., να προσπαθούν εναγωνίως, να αποδομήσουν, ό,τι απέμεινε όρθιο σε αυτήν την ταλαίπωρη χώρα.
Τα ΜΑΤ, πλέον χρησιμοποιούνται αδιακρίτως· διότι, με ποιόν  τρόπο ακριβώς, μπορείς να αναχαιτήσεις τον οργισμένο πολίτη.
Οργισμένο, για τα σκάνδαλά σου, την ανικανότητα να κυβερνήσεις, την έλλειψη πολιτικής βούλησης, αλλά και την πλήρη αδιαφορία σου για τον λαό.
Το λαό που αφαιμάζεις, προκειμένου, να καλύψεις την αποτυχημένη οικονομική πολιτική σου.
Και φυσικά -  με την πλήρη απουσία μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπου κι' αυτή βουτηγμένη σε παρόμοια σκάνδαλα, πως ν' αρθρώσει λόγο - η κυβέρνηση αποκτά έναν επικίνδυνο δεσποτισμό ενώ η Δημοκρατία, ουσιαστικά αποδυναμώνεται.
Ας προχωρήσουμε, όμως και λίγο πιο αριστερά,να δούμε τι συμβαίνει όταν, έχουμε ένα κόμμα αριστερών του σαλονιού -διότι αριστερός, κύριοι σημαίνει τρόπος ζωής, όχι κόμμα- που κινούνται ευέλικτα, δε λέω, με τις επιταγές της μόδας. Και το μικρό κοκκοράκι του κυρίου Τσίπρα, σηματοδοτεί κάτι, στον κώδικα ρουχισμού.
Και φυσικά το μεγάλο ΚΚΕ, αγέραστο, απέθαντο, σαν Δράκουλας στέκει στις επάλξεις και παρακολουθεί. Αρτηριοσκληρωτικό, με πολλούς και ικανούς αγωνιστές του να έχουν μαρτυρήσει, γινόμενοι θύματα εσωτερικών ίντριγκων και προδοσιών, έως διαρροών πρός τα δεξιά, σε βάρβαρες εποχές.
Δύο αριστερά κόμματα, με  μόνη την ετικέτα να τα διαχωρίζει από τα άλλα, που στην πραγματικότητα (τόση Αριστερά, πια) δεν εννοούν να βρουν μία κοινή λύση και γραμμή, να ενσωματωθούν και να σταματήσουν επιτέλους τις αερολογίες περί ιδεολογικών διαφορών. Αφού αποδεδειγμένα δεν υπάρχει ίχνος ιδεολογίας στους χώρους τους.
Αναρωτιέται η ηγεσία του Σύριζα, γιατί δεν πρόκειται να ξεπεράσει το ποσοστό του και να διεκδικήσει ηγετικό ρόλο μέσα στη Βουλή; Μήπως χρειάζεται και μία περισσή σοβαρότητα, εκτός των κινήσεων εντυπωσιασμού, όπως λόγου χάριν, κινητοποιήσεις κατοίκων περιοχών;
Φυσικά και το τελευταίο κομμάτι αποτελεί ένα κρίσιμο σημείο· το να ευαισθητοποιούνται οι πολίτες για τα θέματα που συμβαίνουν γύρω τους και να εκδηλώνουν την δυσφορία τους με κινητοποιήσεις πρέπει να είναι γεγονός. Όμως για ποιό θέμα με πολιτικό κόστος, μπορούμε να έχουμε υπεύθυνη τοποθέτηση από τον Σύριζα;
Φυσικά για το κρατίδιο του Λαος δεν αναφέρομαι καθόλου, χρήζει ψυχαναλυτικής προσέγγισης και η ύπαρξή του ακόμη. Δεν είμαι είδικός επί της ψυχοπαθογένειάς του.
Πολύ θέλω να αναφερθώ και στον γίγαντα με τα πήλινα πόδια. Όχι αυτόν του κυρίου Πάγκαλου, αλλά τον πραγματικό. Εκείνον με τις τεράστιες εκτάσεις και τα πανάκριβα τρακτέρ, που αποκλείει μία χώρα προκαλώντας ζημίες εκατομμυρίων ευρώ απαιτώντας - στην ουσία- τις αυξήσεις που δεν πήραν εργαζόμενοι και συνταξιούχοι. Και μοναδικό φαινόμενο, παγκόσμια πατέντα, στην Ελλάδα οι ελεύθεροι επαγγελματίες, διότι αυτό είστε, να ζητούν επιδοτήσεις ενώ παζαρεύουν ανάμεσα σε δύο κόμματα ποιό θα δώσει τα περισσότερα
Γίγαντα, ανάλγητο, βέβαια, διότι σε οικονομική κρίση τόσο μεγάλη τολμούν να προκαλούν έμφραγμα σε δρόμους και επαγγελματίες.
Εάν για παράδειγμα οι στρατιωτικοί αποφάσιζαν με τανκς, να κλείσουν τους δρόμους, διεκδικώντας αυξήσεις, θα προσλάμβανε άλλη βαρύτητα το γεγονός. Τώρα όχι, εννοείται ( από ποιούς άραγε να εννοείται;)
Φυσικά έτσι είναι η αγροτιά, μεγάλες εκτάσεις με μηχανήματα και εργάτες. Δεν είναι, για παράδειγμα, ο κάτοικος των νησιών, στα ενδότερα αυτών, όπου ο κάματος και η χειρωνακτική εργασία αποτελούν όχι μόνον καθημερινό αλλά και αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους. Οπωσδήποτε σε τούτο το κράτος που προνοεί για τον πολίτη του, ο αδύναμος να αντιδράσει, δεν υπάρχει.
Το άρθρο τούτο, ξεκίνησε με αφορμή τα αιωνόβια δέντρα που έκοψε ο κύριος Κακλαμάνης, προφανώς για να διευκολύνει κάποιους άλλους κυρίους στην κατασκευή ενός υπόγειου γκαράζ. Τον θυμήκα με αφορμή το περιστατικό αυτό και σε μία άλλη δήλωσή του για το επόμενο, μετά το καμμένο, δέντρο. Με ύφος Βοναπάρτη και αποφασιστικότητα, μας έλεγε πως το δέντρο θα αντικατασταθεί όπωσδήποτε και θα ανάψει τις ημέρες των Χριστουγέννων. Και όλα τούτα μερικές ημέρες μόνον από την φρικτή δολοφονία του νεαρού Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Θυμάμαι πως τότε πέρασε από το μυαλό μου η χυδαία, πλην όμως χαρακτηριστική, λαϊκή φράση, Εδώ καράβια χάνονται και το μουνί χτενίζεται.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου