Δευτέρα 14 Απριλίου 2008

Συνέχεια...

Και τώρα η συνέχεια του ποιήματος, το κύριο θέμα του. Στην επόμενη ανάρτηση, η τελευταία στροφή του, είναι ο επίλογος.

Εις Αγαρηνούς



η'

Ποίος ποτέ του Θεού
ποίος του Ηλίου ωμοίασεν
διατί βωμούς, θυμίαμα
διατί ζητούν οι μύριοι
τύραννοι, κι ύμνους;


θ'
Ύψιστοι αυτοί! - λαμπρότεροι
αυτοί των άλλων! - μόνοι! - 
Λαμπροί, κι ύψιστοι οι δίκαιοι,
και μόνοι των ανθρώπων
οι ευεργέται.

ι'
Κριταί ως θεοί! και πότε
την αρετήν αθλίως,
πότε δεν εκατάτρεξαν;
πότε ευσπλαχνίαν εγνώρισαν,
δικαιοσύνην


ια'
Με υπερήφανους πόδας
καταφρονητικούς,
δεν πατούν το χρυσούν
συντριφθέν τώρα ζύγωθρον
του ορθού νόμου;


ιβ'
Το αχόρταστον δρέπανον
αυτοί βαστούν· θερίζουν
πάντα όσα ο ιδρώτας μας
ωρίμασεν αστάχυα
δια τούς υιούς μας.


ιγ'
Τρέξε επάνω εις τα κύματα
της φοβερής θαλάσσης,
κινδύνευσε, αναστέναξε,
πίε το πικρόν ποτήριον
της ξενιτείας·


ιδ'
Δια την τροφήν που εσυνάξας
με κόπους ανέκφραστους,
εις τα παραθαλάσσια
ιδού χάσκει το λαίμαργον
στόμα τυράννων.


ιε'
Τι τα ευωδή αγκαλιάζετε
προσκέφαλα του γάμου;
τι φιλείτε το μέτωπον
ιερόν των γονέων σας
με τόσον πόθον;


ις'
Η σάλπιγγα, τα τύμπανα
σας προσκαλούν· αδίκους,
ασυνέτους πολέμους
φέρετε, κατασφάξατε
τα έθνη αθώα.


ιζ'
Όχι μόνον τον ιδρώτα,
αλλά και τ' αίμα οι τύρρανοι
ζητούσιν από εσάς·
κι' αφού ποτάμια εχύσατε
μήπως τους φθάνει;


ιη'
Την πνοήν σας αχόρταστοι
επιθυμούν· αλίμονον
αν ποτέ επί τα σφάγια
των τυράννων αναστέ-
-νάξη η ψυχή σας


ιθ'
Αλίμονον, αλίμονον,
όταν ο Θεός πέμψη
ακτίναν αληθείας
και με αυτήν το στήθος σας
ζωοποιήση.


κ'
Εάν τις το νουθέτημα
θείον ακολουθήση
στόμα μαχαίρας, βάσανα,
κλαύματα φυλακής
τότε ας προσμένη.


κα'
Και τοιούτοι, εμπρός σας
εγώ να γονατίσω! -
γη ας σχισθή, εις το βάραθρον
η βροντή τ' ουρανού
ας με τινάξη·


κβ'
Προτού σας ατιμήσω
ω γόνατά μου. - Ατάρακτον
έχω το βλέμμα, οπόταν
το κατεβάσω εις πρόσωπον
ενός τυράννου.



Σάββατο 12 Απριλίου 2008

Εις Αγαρηνούς

Όλο αυτόν τον καιρό, διαβάζοντας τις ειδήσεις, έχω εξοστρακίσει την τηλεόραση από το χώρο μου, φρικάρω και εγώ, όπως οι περισσότεροι Έλληνες, με τα τεκταινόμενα στον τόπο μας και όλως τυχαίως έπεσε στα χέρια μου ένα ποίημα του Α. Κάλβου. "Είς Αγαρηνούς" είναι ο τίτλος του και το αφιερώνω στους "τυρράνους" της χώρας μου, αλλά και της ανθρωπότητας.
Το ποίημα είναι αρκετά μεγάλο και θα το δημοσιεύσω σε τρείς συνέχειες, που ακολουθούν και τις ενότητες του έργου.
Καλή ανάγνωση λοιπόν και καλύτερη σκέψη.


Είς Αγαρηνούς


α'
Ένας Θεός και μόνος,
αστράπτει από τον ύψιστον
θρόνον· και των χειρών του
επισκοπεί τα αιώνια
άπειρα έργα.


β'
Κρέμονται υπό τους πόδας του
πάντα τα έθνη, ως κρέμεται
βροχή έτι εναέριος,
εν ω κομώνται οι άνεμοι
της οικουμένης


γ'
Αλλ' η φωνή του ακούεται,
φωνή δικαιοσύνης,
και οι ψυχαί των ανόμων
ως αίματος σταγόνες
πέφτουν στον άδην.


δ'
Των οσίων τα πνεύματα
ως αργυρέα ομίχλη
τα υψηλά αναβαίνει,
και εις ποταμούς διαλύεται
φωτός και δόξης.


ε'
Μόνον βλέπω τον Ήλιον
μένοντα εις τον αέρα·
τους τριγύρω χορεύοντας
ουρανούς κυβερνάει
με δίκαιον νόμον.


ς'
Φαίνεται εις τον ορίζοντα
ωσάν χαράς ιδέα,
και φωτίζει την γην
και των θνητών τα έργα
των πολυπόνων.


ζ'
Όμως ιδού τα σκήπτρα
άφησεν, εβασίλευσεν·
ότι ανάγκην το ανθρώπινον
στήθος έχει αναπάυσεως
ανάγκην ύπνου.

Τετάρτη 2 Απριλίου 2008

Βατράχοι, κουνούπια και βδέλλες

Στην προπολεμική Αθήνα υπήρχε ένας θεσμός(;). Η εγγραφή και δημοσίευση, φυσικά, διηγημάτων και ποιημάτων από ανερχόμενους, τότε, και αργότερα γνωστούς συγγραφείς. Φυσικά και από ανεγνωρισμένους ήδη. Αυτό το γεγονός ελάμβανε χώρα και πολύ παλαιότερα, πρός το τέλος του 19ου αιώνα. Μια πλειάδα καταξιωμένων συγγραφέων, πλέον, έκανε το ξεκίνημά της εκείνα τα χρόνια με φιλολογικά ψευδώνυμα και πολλές ήταν οι φορές όπου μεγάλες κριτικές και διαφωνίες, ανάμεσά τους κρατούσαν το κοινό σε ενδιαφέρον για τα λογοτεχνικά δρώμενα της εποχής.
Αργότερα, πολύ αργότερα, με την τεράστια πολιτική και πολιτειακή κρίση, που υπέστη ετούτος ο τόπος, ο θεσμός ξεθώριασε, τα στόματα έκλειναν, από φόβο και ο συντηρητισμός απλώθηκε σαν δίχτυ επάνω από αυτή την κάπως άμεση λογοτεχνική έκφραση και ελευθερία.
Φυσικά οι συγγραφείς και οι ποιητές μας δεν έπαψαν να παράγουν έργο και μάλιστα πολύ σημαντικό, οι πόρτες όμως για νεότερους, μέσω των εντύπων μαζικής ενημέρωσης είχαν κλείσει.
Κι' ερχόμαστε στην εποχή μας, στείρα, φαινομενικά από πολλές απόψεις, με τα της τέχνης να κινούνται σε συγκεκριμένους χώρους, εμφανίζεται, δειλά στην αρχή, αλλά με  μορφή κατακλυσμού κατόπιν, ο θεσμός - γιατί τέτοιος είναι- των blogs. Σκέψεις καθημερινότητα, διαφωνίες, προτάσεις για κινηματογραφικά και θεατρικά έργα, συζητήσεις, πολιτική, τα πάντα γράφονται στα ηλεκτρονικά ημερολόγια και τα πάντα κρίνονται. Ο πολίτης γράφει ξανά, και τα ιστολόγια, επειδή χειρίζονται κυρίως από τους νέους, αποκτούν την δική τους αμεσότητα και τρόπο έκφρασης. Σαφώς και δεν είναι, δεν μπορεί να είναι, όλα αριστουργήματα της λογοτεχνείας, αλλά μπορούν κάλλιστα να αναδείξουν πολύ αξιόλογους λογοτέχνες κι' ένα επίσης αξιόλογο κοινό.
Τώρα, γιατί τα γράφω τούτα όλα, και τόσο πολύ αργά;
Πρώτ' απ' όλα όπως ανέφερα και στο πρώτο κείμενο που ανέβασα στο ιστολόγιο, είχα και έχω έναν μεγάλο δισταγμό για την δημιουργία του και την δημόσια έκφρασή μου. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που ανέβηκε στο internet κατόπιν εορτής και αναφέρομαι, φυσικά στον θόρυβο που ξέσπασε για τα blogs, το πόσο βλαβερά μπορούν να γίνουν με τους χειριστές τους κρυμμένους κάτω από την ομπρέλα της ανωνυμίας ,να υποσκάπτουν τα θεμέλια της εξαιρετικά πτωχής, πλην τιμίας και ηθικής κοινωνίας μας.
 Όχι, δεν υπερασπίζομαι κανέναν και ούτε φυσικά, την ανώνυμη λασπολογία και υβρεολογία. Όσο για τις πηγές πληροφόρησής μας, αυτές μπορούν να είναι πολύπλευρες ώστε να μην πέφτουμε θύματα κανενός. Ούτε εφημερίδας, ούτε blogger. Αλλά βρε παιδάκι μου έτσι μου κάθισαν στο λαιμό, πολλά δημοσιεύματα, είτε στον ιστό, είτε στον έντυπο τύπο που, αρκετές ήταν οι φορές, έγραφαν με κάποια απαξιωτική διάθεση και κριτική βεβαίως, για το περιεχόμενο ενός συνόλου ιστότοπων και το πόσο χαμηλά μπορεί να παραμείνει αυτό, αφήνοντας  να εννοηθεί πως καλύτερα θα ήταν να δαιχειρίζονται τα πράγματα οι πιό ειδικοί· στον τομέα του γραψίματος βεβαίως.
Αλήθεια γιατί; γιατί δεν μπορεί να υπάρξει κάθε είδους γραφή και κάθε τύπου; Πώς, με ποιό τρόπο, ένας νέος άνθρωπος θα μπορέσει να εκφραστεί ελεύθερα, γι' αυτό το αισχρό κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο που βρισκόμαστε; 
Για τους διεφθαρμένους πολίτες που έχουν φθάσει σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας και της πολιτείας που ζούμε και γιατί να μην βρίσει ακόμη για να του φύγει η οργή, που αισθάνεται και ο κάθε συνειδητοποιημένος πολίτης;
Εξ' άλλου τι σημασία έχει το " επίπεδο" όταν ζούμε στο έλος. Βατράχοι, κουνούπια και βδέλλες είμαστε  άλλωστε.
Καθυστερημένα βέβαια, αλλά αυτά είχα να γράψω, που βασανίζουν εδώ και καιρό πολύ, τη σκέψη μου.