Εις Αγαρηνούς

Όλο αυτόν τον καιρό, διαβάζοντας τις ειδήσεις, έχω εξοστρακίσει την τηλεόραση από το χώρο μου, φρικάρω και εγώ, όπως οι περισσότεροι Έλληνες, με τα τεκταινόμενα στον τόπο μας και όλως τυχαίως έπεσε στα χέρια μου ένα ποίημα του Α. Κάλβου. "Είς Αγαρηνούς" είναι ο τίτλος του και το αφιερώνω στους "τυρράνους" της χώρας μου, αλλά και της ανθρωπότητας.

Το ποίημα είναι αρκετά μεγάλο και θα το δημοσιεύσω σε τρείς συνέχειες, που ακολουθούν και τις ενότητες του έργου.

Καλή ανάγνωση λοιπόν και καλύτερη σκέψη.

Είς Αγαρηνούς

α'

Ένας Θεός και μόνος,

αστράπτει από τον ύψιστον

θρόνον· και των χειρών του

επισκοπεί τα αιώνια

άπειρα έργα.

β'

Κρέμονται υπό τους πόδας του

πάντα τα έθνη, ως κρέμεται

βροχή έτι εναέριος,

εν ω κομώνται οι άνεμοι

της οικουμένης

γ'

Αλλ' η φωνή του ακούεται,

φωνή δικαιοσύνης,

και οι ψυχαί των ανόμων

ως αίματος σταγόνες

πέφτουν στον άδην.

δ'

Των οσίων τα πνεύματα

ως αργυρέα ομίχλη

τα υψηλά αναβαίνει,

και εις ποταμούς διαλύεται

φωτός και δόξης.

ε'

Μόνον βλέπω τον Ήλιον

μένοντα εις τον αέρα·

τους τριγύρω χορεύοντας

ουρανούς κυβερνάει

με δίκαιον νόμον.

ς'

Φαίνεται εις τον ορίζοντα

ωσάν χαράς ιδέα,

και φωτίζει την γην

και των θνητών τα έργα

των πολυπόνων.

ζ'

Όμως ιδού τα σκήπτρα

άφησεν, εβασίλευσεν·

ότι ανάγκην το ανθρώπινον

στήθος έχει αναπάυσεως

ανάγκην ύπνου.