Βατράχοι, κουνούπια και βδέλλες

Στην προπολεμική Αθήνα υπήρχε ένας θεσμός(;). Η εγγραφή και δημοσίευση, φυσικά, διηγημάτων και ποιημάτων από ανερχόμενους, τότε, και αργότερα γνωστούς συγγραφείς. Φυσικά και από ανεγνωρισμένους ήδη. Αυτό το γεγονός ελάμβανε χώρα και πολύ παλαιότερα, πρός το τέλος του 19ου αιώνα. Μια πλειάδα καταξιωμένων συγγραφέων, πλέον, έκανε το ξεκίνημά της εκείνα τα χρόνια με φιλολογικά ψευδώνυμα και πολλές ήταν οι φορές όπου μεγάλες κριτικές και διαφωνίες, ανάμεσά τους κρατούσαν το κοινό σε ενδιαφέρον για τα λογοτεχνικά δρώμενα της εποχής.

Αργότερα, πολύ αργότερα, με την τεράστια πολιτική και πολιτειακή κρίση, που υπέστη ετούτος ο τόπος, ο θεσμός ξεθώριασε, τα στόματα έκλειναν, από φόβο και ο συντηρητισμός απλώθηκε σαν δίχτυ επάνω από αυτή την κάπως άμεση λογοτεχνική έκφραση και ελευθερία.

Φυσικά οι συγγραφείς και οι ποιητές μας δεν έπαψαν να παράγουν έργο και μάλιστα πολύ σημαντικό, οι πόρτες όμως για νεότερους, μέσω των εντύπων μαζικής ενημέρωσης είχαν κλείσει.

Κι' ερχόμαστε στην εποχή μας, στείρα, φαινομενικά από πολλές απόψεις, με τα της τέχνης να κινούνται σε συγκεκριμένους χώρους, εμφανίζεται, δειλά στην αρχή, αλλά με  μορφή κατακλυσμού κατόπιν, ο θεσμός - γιατί τέτοιος είναι- των blogs. Σκέψεις καθημερινότητα, διαφωνίες, προτάσεις για κινηματογραφικά και θεατρικά έργα, συζητήσεις, πολιτική, τα πάντα γράφονται στα ηλεκτρονικά ημερολόγια και τα πάντα κρίνονται. Ο πολίτης γράφει ξανά, και τα ιστολόγια, επειδή χειρίζονται κυρίως από τους νέους, αποκτούν την δική τους αμεσότητα και τρόπο έκφρασης. Σαφώς και δεν είναι, δεν μπορεί να είναι, όλα αριστουργήματα της λογοτεχνείας, αλλά μπορούν κάλλιστα να αναδείξουν πολύ αξιόλογους λογοτέχνες κι' ένα επίσης αξιόλογο κοινό.

Τώρα, γιατί τα γράφω τούτα όλα, και τόσο πολύ αργά;

Πρώτ' απ' όλα όπως ανέφερα και στο πρώτο κείμενο που ανέβασα στο ιστολόγιο, είχα και έχω έναν μεγάλο δισταγμό για την δημιουργία του και την δημόσια έκφρασή μου. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που ανέβηκε στο internet κατόπιν εορτής και αναφέρομαι, φυσικά στον θόρυβο που ξέσπασε για τα blogs, το πόσο βλαβερά μπορούν να γίνουν με τους χειριστές τους κρυμμένους κάτω από την ομπρέλα της ανωνυμίας ,να υποσκάπτουν τα θεμέλια της εξαιρετικά πτωχής, πλην τιμίας και ηθικής κοινωνίας μας.

 Όχι, δεν υπερασπίζομαι κανέναν και ούτε φυσικά, την ανώνυμη λασπολογία και υβρεολογία. Όσο για τις πηγές πληροφόρησής μας, αυτές μπορούν να είναι πολύπλευρες ώστε να μην πέφτουμε θύματα κανενός. Ούτε εφημερίδας, ούτε blogger. Αλλά βρε παιδάκι μου έτσι μου κάθισαν στο λαιμό, πολλά δημοσιεύματα, είτε στον ιστό, είτε στον έντυπο τύπο που, αρκετές ήταν οι φορές, έγραφαν με κάποια απαξιωτική διάθεση και κριτική βεβαίως, για το περιεχόμενο ενός συνόλου ιστότοπων και το πόσο χαμηλά μπορεί να παραμείνει αυτό, αφήνοντας  να εννοηθεί πως καλύτερα θα ήταν να δαιχειρίζονται τα πράγματα οι πιό ειδικοί· στον τομέα του γραψίματος βεβαίως.

Αλήθεια γιατί; γιατί δεν μπορεί να υπάρξει κάθε είδους γραφή και κάθε τύπου; Πώς, με ποιό τρόπο, ένας νέος άνθρωπος θα μπορέσει να εκφραστεί ελεύθερα, γι' αυτό το αισχρό κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο που βρισκόμαστε; 

Για τους διεφθαρμένους πολίτες που έχουν φθάσει σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας και της πολιτείας που ζούμε και γιατί να μην βρίσει ακόμη για να του φύγει η οργή, που αισθάνεται και ο κάθε συνειδητοποιημένος πολίτης;

Εξ' άλλου τι σημασία έχει το " επίπεδο" όταν ζούμε στο έλος. Βατράχοι, κουνούπια και βδέλλες είμαστε  άλλωστε.

Καθυστερημένα βέβαια, αλλά αυτά είχα να γράψω, που βασανίζουν εδώ και καιρό πολύ, τη σκέψη μου.