Στην αρχή που ξεκίνησε το ιστολόγιο, νόμιζα, πως "υποχρέωση" του συγγραφέως προς τους αναγνώστες του, είναι να ενημερώνει, τακτικά, σχεδόν καθημερινά τους τυχόν επισκέπτες του.
Επίσης θεωρούσα, πως οι τελευταίοι, επιχειρώντας βαθιές βουτιές στο διαδίκτυο, πιθανόν να εύρισκαν το "μπουκάλι" στον ωκεανό και να το άνοιγαν για να διαβάσουν το μήνυμα που περιέχει.
Τα πράγματα δεν είναι έτσι, και ευτυχώς, διότι κανείς και με καμία σύμπτωση, δεν έπεσε μέσα. Μάλλον και εδώ ο νόμος των πιθανοτήτων έχει βάλει το χεράκι του.
Τώρα το γιατί "ευτυχώς". Στην περίπτωση που κάποιος, θα παρακολουθούσε το blogg, σύντομα θα απογοητευόταν, σήμερα γράφω αύριο όχι, ο αναγνώστης δεν θα είχε συνεχή ροή και τα σχόλια δεν θα τύγχαναν απαντήσεων. Στα περισσότερα ιστολόγια δε, αναπτύσεται μία επικοινωνία με τους τους δύτες της bloggόσφαιρας και τους συγγραφείς και είναι μία ωραία κατάσταση, δε λέω, αλλ' απαιτεί αφοσίωση και παρακολούθηση. Εκ μέρους και των δύο πλευρών.
Αντίθετα εδώ γράφω, δεν γράφω είναι ένα και το αυτό. Έχω την αίσθηση πώς, μπορεί κάποιος, να βγεί γυμνός σε μία μεγαλούπολη και κανείς, μα κανείς να μην τον δεί. Από την άλλη όμως υπάρχει και αυτός ο "κίνδυνος", όσο μικρός και να ΄ναι, ένα μάτι κάπου θα βρίσκεται τριγύρω.
Γράφω λοιπόν με μία ελευθερία, προσπαθώ φυσικά να είμαι συγκροτημένος, χωρίς να φτάσω στο παραλήρημα του έρημου ναυαγού, όπου κάλλιστα μετά χρόνους απομόνωσης μάλλον άναρθρες κραυγές θα εκφωνεί παρά οργανωμένο λόγο.
Μπορώ να είμαι απών - παρών και να μην με παρακολουθεί κανείς, ίσως όμως και κάποιος να περάσει σαν κομήτης από τη σελίδα και κατόπιν να φύγει.
Μπορώ να σχολιάζω, όχι μόνον σαν ανώνυμος αλλά και σαν μη υπάρχων. και άλλα πολλά.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός, της μη ενημέρωσης των καλύτερών μου φίλων για το ιστολόγιο τούτο.
Αυτά λοιπόν, για μένα στην "προβολή πλήρους προφίλ του χρήστη". Αυτή η λέξη πόσο παρεξηγημένη. Χρήστης, και στο μυαλό μου έρχονται πορνό εφημερίδες και ακόμη πιό πορνό κανάλια τηλεοπτικά που μιλούν για τον ΧΡΗΣΤΗ των ναρκωτικών. Και ο χρήστης του χρήστη τον χρήστη και ούτω καθεξής, και όταν συναντούμε την λέξη, να περιγράφει οτι δή ποτε άλλο εκτός από ναρκωτικά ο νους μας πηγαίνει ακριβώς εκεί, στο μαύρο πρόβατο, τον παρία κι' οι συγκρίσεις αυτόματες. Εξαφανίζεται δια μιάς η μίζερη ζωή μου, με τις λάθος επιλογές και τις αδυναμίες μου* και εμφανίζεται ο άλλος ο κατώτερος - αυτός έπεσε στη μαύρη τρύπα εγώ πάλι όχι. Έτσι είναι τα πράγματα και με τέτοιους τρόπους πηγαίνει μπροστά το ανθρώπινο γένος. Γι' αυτό φτάσαμε και μέχρις εδώ, στον εικοστό πρώτο αιώνα να κινδυνεύουν είδη από αφανισμό, λόγω της ανεξέλεγκτης ανθρώπινης δραστηριότητας, γι' αυτό έχουμε λαούς που καλούνται να εκλέξουν ηγέτες πρότυπα, "ανδρισμού" γαμίκους ξοφλημένους που κυκλοφορούν σαν Τζον Γουέϊν σε καουμπόυκη ταινία σπαγγέτι. Και αυτούς κρυφά θαυμάζουμε. Θα θέλαμε, μα γνωρίζουμε δεν μπορούμε, να είμαστε κάπως έτσι και τους ψηφίζουμε.
Όπως λοιπόν πηδούν τις γλάστρες που έχουν πλάϊ τους, πηδούν και το λαό τους και το περιβάλλον και τα πάντα γύρω τους και συγχωρημένοι να 'ναι γιατί εκπροσωπούν εμάς, οι μεγάλοι πατέρες, μεγάλοι εραστές μεγάλες πατάτες, AVE.
Αχ βρε Γαλλία, αχ Ελλάδα, παλαιότερα- με το σκιάχτρο του ηγέτη και σκιά του εαυτού και του πατρός, αχ Αμερική - ένας αποτυχημένα σεξομανής (;) πρόεδρος, ομολόγησε αδυναμία χαρακτήρος για μία πίπα, τότε που τον έχωνε στο στόμα της δεν μπορούσε να σκεφτεί και αργότερα δεν είχε τους όρχεις να παραδεχτεί πως και οι άνθρωποι βρισκόμαστε σε οίστρο και τι έγινε λοιπόν; και ένας καθυστερημένος πιθηκάνθρωπος, ξεκίνησαν πόλεμο, άνοιξαν πληγές που σάπισαν και γέμισαν γάγγραινα τη γη.
Τίποτε δεν είναι τυχαίο, οι άνθρωποι μελετήσαμε καλά το είδος μας και φτιάξαμε πρότυπα που θα μπορούν να διαιωνίζουν τη μιζέρια μας και το τίποτα που κρύβουμε κάτω απ' τη μαυρισμένη, του σολάριουμ, πέτσα μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου