Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Μια νέα ταλαιπωρία


Χριστούγεννα και είμαι απ’ τους λίγους(;), φαντάζομαι, που αντιπαθούν αυτές τις ημέρες.
Μια γιορτή νεκρή, εφ’ όσον το νόημα της, όπως και πολλών άλλωστε, έχει χαθεί για πάντα.
Της συγκεκριμένης δεν είμαι νοσταλγός, άλλων είμαι.
Όμως τι είναι αυτό που μας ωθεί να γιορτάζουμε;
Σίγουρα δεν είναι οι επέτειοι. Είναι η διάθεση, πάνω απ’ όλα, που δημιουργεί τις επετείους.
Στην γιορτή του Πολυτεχνείου, για παράδειγμα, είναι η πρόθεση της απότισης φόρου τιμής για τους νεκρούς του, πρώτα, μετά η τιμή για τους επιζήσαντες πρωταγωνιστές σε συνδυασμό με τον συμβολισμό του γεγονότος και τέλος η διάθεση ημών, των σύγχρονων, για ελευθερία.
Δεν είναι, λοιπόν, συμβατικό να γιορτάζεις την 17η του Νοέμβρη, ενώ είσαι σκλάβος. Στην ψυχή και το σώμα.
Σκλάβος των, οικονομικών σου, ορέξεων· δέσμιος των επιταγών των δανειστών σου.
Καλύτερα είναι την ημέρα ετούτη να αναγνωρίζεις την ασημαντότητά σου, παρά να θεωρείς τον εαυτό σου ικανό να αναλάβει εγχείρημα ισάξιο των εξεγερθέντων.
Τα χριστούγεννα, τώρα.
Όσοι από εμάς γεννήθηκαν στην επαρχία, έχουν μαρτυρίες, απ’ τους παλαιότερους για τον τρόπο εορτασμού των ημερών αυτών.
Αλλά εκείνο που τους λείπει σαν συνδετικός ιστός, όπως το κονίαμα ανάμεσα στα τούβλα, είναι η διάθεση για τον εορτασμό που είχε ο κοινωνικός περίγυρος και οι ανάγκες που υπήρχαν κάποτε.
Επίσης, λείπει και η πείνα, το κρύο, και τα χωμάτινα πατώματα.
Το μόνο που έχουν είναι η νοσταλγία για κάτι που δεν έζησαν και περνάει εξιδανικευμένο μέσα από τις διηγήσεις.
Όσοι πάλι, γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στο κλεινόν άστυ, διαπαιδαγωγηθήκαμε με τα χριστουγεννιάτικα διηγήματα του Παπαδιαμάντη, που είναι αρκετά κατατοπιστικά για τα έθιμα και την ανέχεια προηγούμενων εποχών.
Οι νεότεροι, μέσα στην γενικότερη αμορφωσιά που καλλιεργείται, -συστηματικά τείνει να πιστεύει κανείς- από την πολιτεία, δεν μπορούν να έχουν τέτοια αναγνώσματα, λόγω γλώσσας. Δεν μπορούν να έχουν αναγνώσματα, γενικώς.
Συνεπώς είναι περισσότερο ευάλωτοι σε προπαγάνδες δυτικοευρωπαϊκού τύπου, όπως και στον σκοταδισμό που επιχειρείται να επιστρέψει, στις ημέρες μας.
Το γεγονός της γέννησης, ενός θεού και της πίστης σε αυτό το πρότυπο, αφήνεται στην λογική και την κρίση καθενός από εμάς.
Μοιάζει όμορφη και ελκυστική η προσπάθεια να περάσεις μερικές ημέρες σε μιαν ατμόσφαιρα που θυμίζει, αόριστα, παιδικά χρόνια, αλλά γνωρίζουμε καλά πως μέσα, στο βάθος της καρδιάς, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί. Πολύ περισσότερο, όταν σε απειλεί η ανεργία και χρωστάς στις τράπεζες.
Το Πάσχα, πάλι, είναι διαφορετικό, εκεί δεν εορτάζονται ιδεολογικές επέτειοι, αλλά η Άνοιξη.
Μιά fiesta του σώματος, της ύλης. Η φύση ολόκληρη αναγεννάται, ο Ήλιος επιστρέφει λαμπρός, και ο άνθρωπος συμμετέχει σε τούτην την ομορφιά.
όσο για την εθνική παλιγγενεσία, ανήκει στην προηγούμενη παράγραφο περί επετείων.
Μετά την εισαγωγή ακολουθεί μια μικρή χριστουγεννιάτικη έκπληξη για τους αναγνώστες των δύο ιστολογίων.
https://rapidshare.com/files/437965012/As_P_L___.sitx
https://rapidshare.com/files/437970482/As_S_F_S___A.sitx
https://rapidshare.com/files/437978245/BEE_M_S_H__Disc_1___Disc_1_.sitx
https://rapidshare.com/files/437983828/BEE_M_S_H__Disc_2_.sitx
Σε τούτες τις διευθύνσεις θα βρείτε κάποιες μουσικές εκπλήξεις.
Καλά να περνάτε.

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Επισκεφτείτε το

 Tinos on The Run
Επισκεφτείτε και διαβάστε τό άρθρο  "Η φάτσα μου στο νερό..."
Χωρίς πολλά σχόλια, θα καταλάβετε πόσα πράγματα άλλαξαν βίαια τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και διαβάζοντας - στο τέλος  - την εξήγηση, θα αντιληφθείτε γιατί φθάσαμε εδώ, ένα βήμα πριν από την καταστροφή.
Ο λαός που δεν σέβεται την κληρονομιά του, καλύτερα να πεθαίνει σιωπώντας.

Μεταφορές & "Ασυδοσία στα καύσιμα" (Τίτλος της Ελευθεροτυπίας)

http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=234103 Με τον σύνδεσμο μεταβαίνετε στο άρθρο της εφημερίδας, ενώ παρακάτω, όσοι διαμένετε Αθήνα, θα πάρετε μια γεύση αυτών που συμβαίνουν στην "μισή" Ελλάδα.
Η νησιωτική χώρα, ίσως να είναι η μισή Ελλάδα, ίσως πάλι όχι, η έκτασή της καταλαμβάνει, πάντως, ένα μεγάλο μέρος της χώρας.
Αν εξαιρέσει κανείς, την Κρήτη και πιθανόν τα νησιά του Ιονίου πελάγους, όλο το υπόλοιπο κομμάτι διαθέτει πανάκριβες και ελλιπείς μεταφορές, από και προς αυτά.
Το χειμώνα ελαχιστοποιούνται, λόγω μειωμένης τουριστικής κίνησης και καιρικών συνθηκών, με αποτέλεσμα οι κάτοικοί τους να παραμένουμε αποκλεισμένοι, ή ν' αντιμετωπίζουμε δυσκολίες στην πρόσβασή μας προς την πρωτεύουσα.
Το πρόβλημα, στη ρίζα του, έχει να κάνει με την υποβάθμιση της επαρχίας και των υπηρεσιών που αυτή προσφέρει. Αλλά τουλάχιστον ας υπήρχε και καλύτερη συγκοινωνία.
Μοιάζει να μην υπάρχουν τραίνα, υπεραστικά λεωφορεία και αεροπλάνα για να εξυπηρετήσουν την βόρεια Ελλάδα ή έστω την Λαμία.
Αυτό είναι το ένα σκέλος, του ανύπαρκτου κράτους, της κυβέρνησης της νούλας. Κάθε κυβέρνησης τα τελευταία 47 χρόνια (και πιό πριν προφανώς).
Το δεύτερο σκέλος περιλαμβάνει τις οδικές μεταφορές εντός των νησιών και τις τιμές της βενζίνης.
Είναι κοινό μυστικό, στις Κυκλάδες, η βενζίνη είναι ακριβότερη απ' την Αθήνα.
Πόσο; Τουλάχιστον 10 λεπτά του ευρώ.
Τα Κ.Τ.Ε.Λ. σχεδόν ανύπαρκτα κι' εδώ ισχύει ο  νόμος της προσφοράς και της ζήτησης, όπως επίσης και η ανυπαρξία κάθε κυβερνητικού φορέα.
Η μετακίνηση γίνεται αποκλειστικά και μόνον με αυτοκίνητα, όσον αφορά τα μεγάλα ή και δύσκολα νησιά απ' την άποψη του εδάφους.
Έτσι γίνεται κατανοητή η πηγή των εσόδων του κράτους απ' την έμμεση φορολογία στη βενζίνη σε συνδυασμό με την αύξηση του Φ.Π.Α.
Οι κάτοικοι των μεγαλουπόλεων, δεν μπορούν να το αντιληφθούν, έχοντες στην διάθεσή τους αρκετές επιλογές μεταφορικών μέσων. Αλλά στην επαρχία το κόστος ζωής γίνεται δυσβάστακτο και διαφαίνεται αδιέξοδη κάθε προσπάθεια για μείωση τιμών της βενζίνης ή την δημιουργία δημοτικής συγκοινωνίας.
Πολύ δε περισσότερο, που οι κυβερνώντες πρέπει να βρούν τρόπο για να πουληθούμε σκλάβοι στην χαμηλότερη, δυνατόν, τιμή.