Η ζωή στο χωριό

Η Ελλάδα είναι η χώρα των αντιθέσεων, η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο, η Ελλάδα είναι...

Πολλά μπορεί να είναι η Ελλάδα, αλλά οι πολιτικοί της, όχι όλοι φαντάζομαι, είναι για τα σίδερα. Ποιού τύπου σίδερα, δεν ξέρω θα σας γελάσω. Πάντως, να βγαίνουν στελέχη της Ν. Δημοκρατίας και πρωτοκλασσάτα, όχι τίποτα μικρά ψώνια δηλαδή, και να μας αναγγέλλουν πως το 48% του πληθυσμού που δεν ψήφισε, είναι “δυσαρεστημένοι νεοδημοκράτες”, ε αυτό είναι άνω ποταμών.

Είμαι Νέα Δημοκρατία και δεν το ήξερα; Γιατί, δυσαρεστημένος, είμαι σίγουρα, αλλά νουδού; Θα μας τρελλάνουν τελείως σε τούτη τη χώρα, η δεξιά συντήρηση, οι δηλωμένοι υπηρέτες του κεφαλαίου, εμφανίζονται πιο αριστεροί κι' απ' τους αριστερούς, πιο προοδευτικοί κι' απ' τους προοδευτικούς – προοδευτικούς δεν εννοώ απαραίτητα τους αριστερούς, αλλά τους σκεφτόμενους.

Και από το κρατίδιο, δεξιότερα της δεξιάς, τι νέα; Άρχισε λίγο, λίγο να διαφαίνεται το πρόσωπο του σοσιαλιδημοκρατισμού, γνωρίζετε ποιό, δεν είναι; Αυτό που εκπηγάζει από χρόνους σκοτεινότερους, γερμανικούς τότε, παγκόσμιους ίσως τώρα.

Αλλά και το γενικότερο κλίμα των ημερών, μυρίζει φασισμό. Υφαίνεται, κλωστούλα την κλωστούλα, γύρω μας. Χτίζεται από επιδέξιους μαστόρους. Προθάλαμος η Ελλάδα; ποιός να ξέρει. Πάντως είναι γεγονός, κάτι πάει να δημιουργηθεί, οι λαθρομετανάστες, η παγκόσμια “κρίση”, οι φανταστικοί τρομοκράτες, που έφτιαξε η κυβέρνηση Μπους, αλλά βολεύουν και όλες τις άλλες εξουσίες, προετοιμάζουν το έδαφος.

Με πρόσχημα την οικονομία, οι εργοδότες, “επιτέλους”, βρήκαν τη μαγική συνταγή που θα περιορίσει στο ελάχιστο – αν όχι, εξαφανίσει – τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Πολλές οι ώρες εργασίας, μικρότεροι μισθοί, απειλή ανεργίας από την υπερπροσφορά εργασίας και μια εξωτερική πίεση (μετανάστευση), μπορούν να φτιάξουν ένα εκρηκτικό μείγμα έτοιμο να πυροδοτηθεί ανα πάσα στιγμή και να η πληθυσμιακή μείωση, να η εξαφάνιση των ευπαθέστερων ομάδων και να το σκοτάδι στις τέχνες και τα γράμματα να η εύκολη χειραγώγηση των μαζών, οι λιγότερες αντιρρήσεις.

Μοιάζει με σενάριο συνωμοσιολογίας, πιθανότατα δεν είναι, ίσως μια αυτοκαταστροφική τάση της ανθρωπότητας, ίσως η ατέλεια στην κατασκευή μας, διαφορά νόησης και ύλης.

Μπορείς να επιλέξεις άραγε; Έχεις αυτή τη δυνατότητα, ή κατασκευάζεσαι και τελειώνεις έτσι;

Κάθε φορά που ξεκινάει μια τέτοιου τύπου σκέψη, αναπόφευκτα πλατιάζει, αλλά πρέπει να επικεντρώνεται ο νους στο παρόν, σ' ότι αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις τώρα. Κι' αυτό είναι η Ελλάδα και η κρίση που περνάει.

Είναι, άραγε πολιτική, όπως πιστεύουμε, η μήπως είναι κοινωνική και απλά, δεν το έχουμε ακόμη αντιληφθεί, ή μπορεί και να μην θέλουμε να το δεχτούμε.

Ψηφίζουμε ό,τι είμαστε. Μα αλήθεια, τόσο τερατώδη, τόσο διεφθαρμένα και συντηρητικά στοιχεία έχουμε;

Αν το καλοσκεφτείς, είναι απελπιστικό και αδιέξοδο. Μα μοιάζει να 'ναι αλήθεια. Κι' ας αφήσουμε τις δικαιολογίες, πάντα φταίνε οι πολιτικοί για την κατάστασή μας, τα τετρακόσια χρόνια της τουρκοκρατίας, η έλλειψη παιδείας και τόσες άλλες.

Η γενιά μου, μεγάλωσε με την του ξένου δακτύλου, οι προηγούμενες με άλλες, η τωρινή με διευθαρμένους πολιτικούς και γηρασμένα συστήματα. Μα φυσικά, όχι μόνον εδώ, αλλά και σε κάθε τόπο, οι συνθήκες ανάπτυξης των λαών δεν ήταν ποτέ ευνοϊκές. Οι άνθρωποι, οι λαοί, είναι αυτοί που κάνουν τη διαφορά. Η ομαδικότητα, η συνεργασία, η τάση για καλύτερη ζωή, ο αυτοσεβασμός.

Στην χώρα ετούτη, η μόνη ομαδικότητα και συνεργασία, εμφανίζονται απο συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες, όταν αυτές πρόκειται να αναδείξουν, με την ψήφο τους, δύο ληγμένα συστήματα διακυβέρνησης.

Δεν έχουμε καμία διάθεση καλυτέρευσης των συνθηκών γύρω μας. Μοιάζουμε να ζούμε σε μια παράγκα, που τελευταία δε στέκει και πολύ καλά, και να αρνούμεθα πεισματικά να ξεκινήσουμε το χτίσιμο ενός σπιτιού σταθερού υδατοστεγούς και όμορφου.

Δεν απαλλάσσω τους πολιτικούς από τις ευθύνες τους, δεν είναι άμοιροι αυτών, αλλά είναι αρωστημένο να υπάρχουν άνθρωποι, πλην κάποιων αρτηριοσκληρωτικών, που να δίνουν τέτοια ποσοστά στα δύο πλειοψηφώντα κόμματα μετά από όσα τους καταμαρτυρούνται.

Άντε λοιπόν και καλό καλοκαίρι με νέα οικονομικά μέτρα, σκληρότερα, αγριότερα και με νέο κεφάλι για τις επόμενες εκλογές.

Ετεροχρονισμένες σκέψεις

Καλλίπυγες νεαρές, πρωταγωνίστριες ενός πενταλέπτου δελτίου ειδήσεων, θύματα μιας νεότητας ομοίας με αυτήν της ρωμαϊκής παρακμής.

Άμορφες μάζες ρατσιστών, κατακλύζουν τις πλατείες με άτυπα φασιστικά συνέδρια και “υψηλά τριγύρω μου, έχτιζαν τείχη”

Μα δεν το παίρνεις χαμπάρι, οι αλλαγές έρχονται αργά και σιγανά μέσα στη ζωή σου. Φοβάμαι, δεν ξυπνάς ποτέ πια, μετά την αλλαγή. Πόσο ύπουλη είναι η ηλικία πρέπει να προσέχεις πολύ, περισσότερο κι' απ' την κοκκινοσκουφίτσα, στο δάσος.

Ανέκαθεν οι γιγαντοαφίσες, με τα πρόσωπα, υπερφυσικά οριοθετημένα, είχαν κάτι το εφιαλτικό. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για προεκλογικούς υποψήφιους νταβατζήδες. Μοιάζουν με δράκουλα. Χαμόγελο απειλητικό, θα σε φάω, θα σου ρουφήξω το αίμα, πούστη λαέ.

Κι' εγώ ψηφίζω, το δράκουλα που θα με στραγγίξει, πόσο όμοια είναι η κάλπη με καθρέφτη.

Την ηλικία που περνάει, να προσέχω, την αλλαγή και την ηλικία. Ανορεξικό το μυαλό, συναγωνίζεται του καθυστερημένου τη νόηση.

Κάθε πρωΐ, ξυπνώ κι' αναρωτιέμαι, πόσο χρονώ, άραγε να είμαι σήμερα. Πόσο χρονώ κοιμήθηκα εχθές. Πόσο αύριο. Το σώμα κουράζεται πρώτο ή το πνεύμα, άραγε ;