Χαμένοι από χέρι

Σήμερα, ή μάλλον εχθές, άκουσα από το ραδιόφωνο, πως τα πολεμικά πλοία, μπαίνοντας στο λιμάνι του Πειραιά, χαιρετίζουν το θωρηκτό Αβέρωφ για την συνεισφορά του στους δύο πολέμους.
Μάλιστα, ανέφεραν, τα πληρώματα των πλοίων, είναι σε στάση προσοχής, κατά το ιδιότυπο αυτό τυπικό.
Σκέφτηκα πόσο παράλογο είναι να χαιρετάς ένα πλοίο, αλλά το ξεπέρασα γρήγορα χάριν ψυχικής υγείας.
Μερικές ώρες αργότερα, διάβασα στις εφημερίδες για ένα πάρτι που έλαβε χώρα στο θωρηκτό για το γάμο κάποιας άγνωστης σ' εμέ, τηλεπερσόνας. Εκεί δεν πρόλαβα ούτε να σκεφτώ, χαμογέλασα αυτόματα με γελοιότητα του θέματος.
Ξημέρωμα Τρίτης διάβασα, πάλι, για την απόλυση του διευθυντού του πλωτού ναυτικού Μουσείου « Γ. Αβέρωφ» και στο μυαλό μου ήρθε το τραγουδάκι του Νίκου Ξυλούρη «Ράβε ξήλωνε».

Να σημειώσω πως μερικά χρόνια πρίν είχε συμβεί κάτι παρόμοιο στο ίδιο καράβι και πάλι υπήρξαν κυρώσεις για τους υπεύθυνους.

Μέση λύση, μάλλον, δεν έχουμε για τα πράγματα και τις καταστάσεις.

Είναι φυσιολογικό να υποχρεούνται σε στάση προσοχής οι ναύτες των πολεμικών, όταν δεν φροντίζεις να διδάσκεις ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΑ την ιστορία της χώρας στους πολίτες;

Είναι, επίσης, φυσιολογικό να γίνεται γάμος και γιορτή επάνω σε ένα μνημείο - μουσείο.

Και καλά οι αιτούντες, ζήτησαν το πλοίο - ο κάθε ένας στα πλαίσια του κιτς που αναγνωρίζει, μπορεί να αιτήται ό,τι νομίζει - οι υπεύθυνοι με ποιά λογική το παρέδωσαν στους βαρβάρους;

Με τέτοιες νοοτροπίες, βέβαια, άντε να στήσεις κράτος.