Το Σμαρδάκιτο, στην Τήνο, είναι ένα πάρα πολύ παραδοσιακό χωριό.
Με αυτά -τα πολύ κλισέ- άσπρα σπίτια και μπλε παράθυρα, τις πικροδάφνες, τη μικρή του εκκλησία και μια όμορφη θέα.
Οι επισκέπτες του καλοκαιριού, γλυκαίνονται με τον χώρο και την φιλοξενία των κατοίκων του.
Αυτήν τη φιλοξενία, στο ανάποδο, βιώνουν και τα τετράποδα χωριού, σκύλοι και γάτες.
Ειδικά οι τελευταίες, όταν πολλαπλασιάζονται - και φυσικά καθαρίζουν τα κατώγια από τους ποντικούς - κάποιοι θεωρούν πως πρέπει να εξοντωθούν. Κάποιοι τοποθετούν φόλες και τις εξοντώνουν.
Μιας τέτοιας έπεσε θύμα και το Πιπεράκι μας, ένα μικρό σκυλάκι, που η ειρωνεία το έφερε να το έχουμε περιμαζέψει από το άλσος ρου Περιστερίου πέντε χρόνια πριν.
Εκεί, κάποιος ασυνείδητος, το είχε παρατήσει δεμένο μια πολύ ζεστή μέρα ανήμερα του Πάσχα του 2006.
Το Πιπεράκι, πήρε το όνομά του από τον χαρακτήρα του.
Μικρός, πικάντικος, αυθάδης, πανέξυπνος, αγαπησιάρης μέχρις αηδίας.
Λίγο μεγαλύτερος από μία εύσωμη γάτα, και γεμάτος ζωντάνια και χαρά, τρελαινόταν για βόλτες και παραμονή, μαζί μου, στο κτήμα. Τελευταία, που η Ασπρούλα είχε ένα πρόβλημα υγείας, ήταν ο βασιληάς του κτήματος.
Όλα τούτα μέχρι την περασμένη Παρασκευή που τον βρήκα νεκρό λίγα μέτρα μακρύτερα από το σπίτι μας.
Η στάση του κορμιού του ήταν αφύσικη, με το κεφάλι γυρισμένο προς τα πίσω, τα μάτια γουρλωμένα από την αγωνία του θανάτου, ενώ το στόμα του είχε πηχτά σάλια και αφρούς.
Σημάδι δηλητηρίασης με φυτοφάρμακο.
'Έτσι είχε σκοτωθεί και ένα άλλο σκυλί που είχαμε, ο Μορφέας, πριν χρόνια στο άλσος του Περιστερίου.
Παράλληλα με το Πιπεράκι, εξαφανίστηκαν και αρκετές γάτες, από τη γειτονιά στο χωριό.
Η δικαιολογία σε όλ' αυτά, είναι πως το κάνουν για να δηλητηριάσουν τα ποντίκια. Οπότε αφήνεται να εννοηθεί πως τα σκυλιά και τα γατιά είναι μια παράπλευρη απώλεια.
Μόνο που και ο τελευταίος του χωριού ξέρει πολύ καλά ότι δεν είναι έτσι.
Άλλωστε υπάρχουν παρά πολλά φάρμακα ειδικά και μόνον για ποντίκια. Αν δεν θέλεις να αφήσεις το έργο αυτό στους φυσικούς τους εχθρούς.
Κάτι που εφαρμόζω χρόνια τώρα.
Θεωρώ το γεγονός, όχι απλά ελεεινό και φρικτό, αλλά και εξαιρετικά ειδεχθές. Αν επίσης συνυπολογιστεί, η θρησκευτικότητα των κατοίκων του που είναι τόσο έντονη, ώστε οι λειτουργίες να τελούνται πολλαπλώς μέσα στην εβδομάδα, ε τότε τα πράγματα είναι σιχαμερά.
Σε λίγο καιρό που θα μπει η Άνοιξη και η φύση θα ανασάνει απ' το χειμώνα, θα αρχίσουν οι προετοιμασίες για το καλοκαίρι.
Σπίτια θα βαφτούν, τα δρομάκια θα ξεχορταριαστούν, οι πόρτες θα ανοίξουν.
Έτσι για ακόμη μία φορά, οι επισκέπτες θα βρουν τη φιλοξενία των κατοίκων θερμή.
Άλλωστε, τι σημασία έχουν μερικά φολιασμένα ζώα. Εμείς να είμαστε καλά, αυτά δεν έχουν ψυχή, το λένε κι' οι παπάδες.
Με αυτά -τα πολύ κλισέ- άσπρα σπίτια και μπλε παράθυρα, τις πικροδάφνες, τη μικρή του εκκλησία και μια όμορφη θέα.
Οι επισκέπτες του καλοκαιριού, γλυκαίνονται με τον χώρο και την φιλοξενία των κατοίκων του.
Αυτήν τη φιλοξενία, στο ανάποδο, βιώνουν και τα τετράποδα χωριού, σκύλοι και γάτες.
Ειδικά οι τελευταίες, όταν πολλαπλασιάζονται - και φυσικά καθαρίζουν τα κατώγια από τους ποντικούς - κάποιοι θεωρούν πως πρέπει να εξοντωθούν. Κάποιοι τοποθετούν φόλες και τις εξοντώνουν.
Μιας τέτοιας έπεσε θύμα και το Πιπεράκι μας, ένα μικρό σκυλάκι, που η ειρωνεία το έφερε να το έχουμε περιμαζέψει από το άλσος ρου Περιστερίου πέντε χρόνια πριν.
Εκεί, κάποιος ασυνείδητος, το είχε παρατήσει δεμένο μια πολύ ζεστή μέρα ανήμερα του Πάσχα του 2006.
Το Πιπεράκι, πήρε το όνομά του από τον χαρακτήρα του.
Μικρός, πικάντικος, αυθάδης, πανέξυπνος, αγαπησιάρης μέχρις αηδίας.
Λίγο μεγαλύτερος από μία εύσωμη γάτα, και γεμάτος ζωντάνια και χαρά, τρελαινόταν για βόλτες και παραμονή, μαζί μου, στο κτήμα. Τελευταία, που η Ασπρούλα είχε ένα πρόβλημα υγείας, ήταν ο βασιληάς του κτήματος.
Όλα τούτα μέχρι την περασμένη Παρασκευή που τον βρήκα νεκρό λίγα μέτρα μακρύτερα από το σπίτι μας.
Η στάση του κορμιού του ήταν αφύσικη, με το κεφάλι γυρισμένο προς τα πίσω, τα μάτια γουρλωμένα από την αγωνία του θανάτου, ενώ το στόμα του είχε πηχτά σάλια και αφρούς.
Σημάδι δηλητηρίασης με φυτοφάρμακο.
'Έτσι είχε σκοτωθεί και ένα άλλο σκυλί που είχαμε, ο Μορφέας, πριν χρόνια στο άλσος του Περιστερίου.
Παράλληλα με το Πιπεράκι, εξαφανίστηκαν και αρκετές γάτες, από τη γειτονιά στο χωριό.
Η δικαιολογία σε όλ' αυτά, είναι πως το κάνουν για να δηλητηριάσουν τα ποντίκια. Οπότε αφήνεται να εννοηθεί πως τα σκυλιά και τα γατιά είναι μια παράπλευρη απώλεια.
Μόνο που και ο τελευταίος του χωριού ξέρει πολύ καλά ότι δεν είναι έτσι.
Άλλωστε υπάρχουν παρά πολλά φάρμακα ειδικά και μόνον για ποντίκια. Αν δεν θέλεις να αφήσεις το έργο αυτό στους φυσικούς τους εχθρούς.
Κάτι που εφαρμόζω χρόνια τώρα.
Θεωρώ το γεγονός, όχι απλά ελεεινό και φρικτό, αλλά και εξαιρετικά ειδεχθές. Αν επίσης συνυπολογιστεί, η θρησκευτικότητα των κατοίκων του που είναι τόσο έντονη, ώστε οι λειτουργίες να τελούνται πολλαπλώς μέσα στην εβδομάδα, ε τότε τα πράγματα είναι σιχαμερά.
Σε λίγο καιρό που θα μπει η Άνοιξη και η φύση θα ανασάνει απ' το χειμώνα, θα αρχίσουν οι προετοιμασίες για το καλοκαίρι.
Σπίτια θα βαφτούν, τα δρομάκια θα ξεχορταριαστούν, οι πόρτες θα ανοίξουν.
Έτσι για ακόμη μία φορά, οι επισκέπτες θα βρουν τη φιλοξενία των κατοίκων θερμή.
Άλλωστε, τι σημασία έχουν μερικά φολιασμένα ζώα. Εμείς να είμαστε καλά, αυτά δεν έχουν ψυχή, το λένε κι' οι παπάδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου