Μια νέα ταλαιπωρία

Χριστούγεννα και είμαι απ’ τους λίγους(;), φαντάζομαι, που αντιπαθούν αυτές τις ημέρες.

Μια γιορτή νεκρή, εφ’ όσον το νόημα της, όπως και πολλών άλλωστε, έχει χαθεί για πάντα.

Της συγκεκριμένης δεν είμαι νοσταλγός, άλλων είμαι.

Όμως τι είναι αυτό που μας ωθεί να γιορτάζουμε;

Σίγουρα δεν είναι οι επέτειοι. Είναι η διάθεση, πάνω απ’ όλα, που δημιουργεί τις επετείους.

Στην γιορτή του Πολυτεχνείου, για παράδειγμα, είναι η πρόθεση της απότισης φόρου τιμής για τους νεκρούς του, πρώτα, μετά η τιμή για τους επιζήσαντες πρωταγωνιστές σε συνδυασμό με τον συμβολισμό του γεγονότος και τέλος η διάθεση ημών, των σύγχρονων, για ελευθερία.

Δεν είναι, λοιπόν, συμβατικό να γιορτάζεις την 17η του Νοέμβρη, ενώ είσαι σκλάβος. Στην ψυχή και το σώμα.

Σκλάβος των, οικονομικών σου, ορέξεων· δέσμιος των επιταγών των δανειστών σου.

Καλύτερα είναι την ημέρα ετούτη να αναγνωρίζεις την ασημαντότητά σου, παρά να θεωρείς τον εαυτό σου ικανό να αναλάβει εγχείρημα ισάξιο των εξεγερθέντων.

Τα χριστούγεννα, τώρα.

Όσοι από εμάς γεννήθηκαν στην επαρχία, έχουν μαρτυρίες, απ’ τους παλαιότερους για τον τρόπο εορτασμού των ημερών αυτών.

Αλλά εκείνο που τους λείπει σαν συνδετικός ιστός, όπως το κονίαμα ανάμεσα στα τούβλα, είναι η διάθεση για τον εορτασμό που είχε ο κοινωνικός περίγυρος και οι ανάγκες που υπήρχαν κάποτε.

Επίσης, λείπει και η πείνα, το κρύο, και τα χωμάτινα πατώματα.

Το μόνο που έχουν είναι η νοσταλγία για κάτι που δεν έζησαν και περνάει εξιδανικευμένο μέσα από τις διηγήσεις.

Όσοι πάλι, γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στο κλεινόν άστυ, διαπαιδαγωγηθήκαμε με τα χριστουγεννιάτικα διηγήματα του Παπαδιαμάντη, που είναι αρκετά κατατοπιστικά για τα έθιμα και την ανέχεια προηγούμενων εποχών.

Οι νεότεροι, μέσα στην γενικότερη αμορφωσιά που καλλιεργείται, -συστηματικά τείνει να πιστεύει κανείς- από την πολιτεία, δεν μπορούν να έχουν τέτοια αναγνώσματα, λόγω γλώσσας. Δεν μπορούν να έχουν αναγνώσματα, γενικώς.

Συνεπώς είναι περισσότερο ευάλωτοι σε προπαγάνδες δυτικοευρωπαϊκού τύπου, όπως και στον σκοταδισμό που επιχειρείται να επιστρέψει, στις ημέρες μας.

Το γεγονός της γέννησης, ενός θεού και της πίστης σε αυτό το πρότυπο, αφήνεται στην λογική και την κρίση καθενός από εμάς.

Μοιάζει όμορφη και ελκυστική η προσπάθεια να περάσεις μερικές ημέρες σε μιαν ατμόσφαιρα που θυμίζει, αόριστα, παιδικά χρόνια, αλλά γνωρίζουμε καλά πως μέσα, στο βάθος της καρδιάς, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί. Πολύ περισσότερο, όταν σε απειλεί η ανεργία και χρωστάς στις τράπεζες.

Το Πάσχα, πάλι, είναι διαφορετικό, εκεί δεν εορτάζονται ιδεολογικές επέτειοι, αλλά η Άνοιξη.

Μιά fiesta του σώματος, της ύλης. Η φύση ολόκληρη αναγεννάται, ο Ήλιος επιστρέφει λαμπρός, και ο άνθρωπος συμμετέχει σε τούτην την ομορφιά.

όσο για την εθνική παλιγγενεσία, ανήκει στην προηγούμενη παράγραφο περί επετείων.

Μετά την εισαγωγή ακολουθεί μια μικρή χριστουγεννιάτικη έκπληξη για τους αναγνώστες των δύο ιστολογίων.

https://rapidshare.com/files/437965012/As_P_L___.sitx

https://rapidshare.com/files/437970482/As_S_F_S___A.sitx

https://rapidshare.com/files/437978245/BEE_M_S_H__Disc_1___Disc_1_.sitx

https://rapidshare.com/files/437983828/BEE_M_S_H__Disc_2_.sitx

Σε τούτες τις διευθύνσεις θα βρείτε κάποιες μουσικές εκπλήξεις.

Καλά να περνάτε.