Θαλασσινού Tαξιδιού Εικόνες (Επιβάτες)

Αρχαίο υπέροχο ψηφιδωτό, κατακερματισμένο, είν’ η Ελλάδα.

Ένα μεγάλο κίτρινο και τετράγωνο και πλαστικό

ρολόϊ φορούσε στο ηλιοκαμμένο χέρι

Καστανά, πυκνά μαλλιά έρρεαν στους ώμους

ενώ ένα πλούσιο μπούστο αναφωνεί την θηλυκότητά της.

Η τελειότητα του ρολογιού την καθιστά ανύπαρκτη.

Τα μάτια του άντρα διαγράφουν τεθλασμένη πορεία

ανάλογη μ’ εκείνη που ακολουθούν οι γοφοί σας.

Πόσο περίεργα τ’ απολίθωμά της φαίνεται, μέσα στ’ αμάξι

Μιά μικρή σαύρα που δεν κατόρθωσα ν’ απομακρύνω.

Τόσες ημέρες σε ψάχνω!

Μοιάζει να μην υπήρξες ποτέ πέραν των χρόνων που ζήσαμε μαζί.

Στρείδι, με το νησί της Αφροδίτης στ’ όνομά σου

Τελικά,

αυτό το κίτρινο ρολόϊ

ποιό δυνατό κι’ απ’ τα γαλαζοπράσινα μάτια

Γαλάζια η θάλασσα καθρέφτης το ταβάνι

Πόσο μάταιη η ενδιάμεση παρουσία

Επιτέλους!

ένα μπουκάλι παγωμένο νερό

ανταγωνίζεται, επαξίως

την στερεότητα του κίτρινου και πλαστικού ρολογιού

Ανικανοποίητο βλέμμα

με σάντουϊτς και coca cola στο χέρι

Η παχύσαρκη σκέψις δεν κορένυται ποτέ

Μια γυναίκα κοκκινομάλα κοντοκουρεμένη

επίσκοπος σε προαναγεννησιακό πίνακα

Η τηλεόραση παίζει

οι επιβάτες κοιμούνται

μια σχέση ανάγκης

Μια αδιάλειπτη κίνησις ηλεκτρονίων

Άλλωστε γι’ αυτό πληρώνονται

για να κινούνται

Μετά από έναν αγώνα ποδοσφαίρου,

μετά από διαφημίσεις,

τηλεπαιχνίδια,

τηλεμαραθώνιους,

τηλεταινίες

μετά από δισσεκατομύρια ταλαντώσεων

Μετά... και μόνον τότε

μπορεί κάποιος να εκτιμήσει

την αξία της σιωπής,

τις «στατικότητες» των ταινιών του Αγγελόπουλου.

Ένα άσπρο καπέλλο

κι’ ο άνθρωπος χαραμάδα

Το καπέλο είναι δικό μου

αυτός φοράει μαύρα πυκνά μαλλιά

Κάποιος με μάρσιππο

ένας άλλος με μπουφάν

πόσο μεταβατικό, λοιπόν, είναι ετούτο το καλοκαίρι;

Τα πυκνογραμμένα συμβόλαια

κι’ ο κλειδοκράτορας

Αυτός αναγιγνώσκει.

Οι προηγούμενοι είναι νεκροί.

Έχει μια σχετικότητα ο Κρόνος.

Η γυναίκα επίσκοπος, βλέμμα τρομαγμένο,

ο άνθρωπος χαραμάδα ταιριάζει κατά περίεργο τρόπο

με το κίτρινο ρολόϊ

Θαρρώ πως μια δύναμη, συγκέντρωσε όλους εδώ,

να υποτάξει κοινά τη μοίρα μας.

Είναι φτωχότερα τα μέσα,

πλουσιότερος ο οραματισμός,

Πυθίες οι καλλιτέχνες,

μεταξύ βούλησης των θεών

και δίψας των θνητών.

Μιά χάντρα θαλασσινή κρύβει τα στήθη σου

Μεγάλοι οι ωκεανοί

Λίγα τα χέρια,

περασμένη η ηλικία.

Δε προφταίνεις κι’ αποκάμεις

Τούτα τα νερά δε θα γνωρίσουμε ποτέ

Είναι πολύ βαθιά ή πολύ ρηχά

με την απολυτότητα να τα χρωματίζει

Και τα καστανόξανθα μαλλιά

κυλούν στης πολυθρόνας την πλάτη

Χοντρή ομορφιά που όλο κοιμάσαι

Α! πολύ κενό το βλέμμα.

Το ποδόσφαιρο, προ πολλού,

σταμάτησε να μεταδίδεται,

η θάλασσα τόσο στατική,

μπορεί να φταίει το χρώμα.

Τούτο πάντοτε επηρρεάζει

Μη με κοιτάς αγρίως αξύριστε βλάκα δε με φοβίζεις.

Αντίθετα η μικρή τυρκουάζ σε κρυφοβλέπει με αγωνία

Το πόδι γαμψό

οι πατερίτσες στραβές

Θα μπορούσε να είναι ράμφος

θα μπορούσαν να είναι κίτρινες

Ώρες ώρες απορώ

πως ανοίγουν τα πόδια

σε τόσο ανύπαρκτους άντρες

Το κοριτσάκι

μελλοντική απόγονος ελλάσωνος χορεύτριας

Διεξήγαγε ασκήσεις

με τη δεξιοτεχνία

του αμαθούς.