Και τώρα πληρώσετε το τίμημα.
Φυσικά και ΔΕΝ μιλάω για την Ελλάδα. Και οπωσδήποτε αυτή η πλαστή ευμάρεια και ο καταναλωτισμός, είναι ό,τι απεχθάνεται ο κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος.
Αλλά αυτό που συμβαίνει και θα ολοκληρωθεί στο προσεχές διάστημα δείχνει κάτι διαφορετικό σε δεύτερη ανάγνωση.
Το θέμα ξεκινά από την Ελλάδα (αυτήν τη στιγμή, έφορο έδαφος για πειραματισμούς) και επεκτείνεται στην Ευρώπη, έχοντας αντίκτυπο στη ζωή κάθε πολίτη της, ακόμη και άλλων κρατών εκτός Ε.Ε.
Μετά τα πρώτα ακούσματα για τα οικονομικά χάλια της Ελλάδος, ξεκίνησαν δειλά, δειλά, να εμφανίζονται συμπτώματα και σε άλλες χώρες - αδύναμες κι' αυτές, στην αρχή - της Ευρωζώνης.
Τα άσχημα νέα, όσο προχωρούν οι μήνες, αναφέρουν και δυνατότερες οικονομικά χώρες, με βαριά βιομηχανία και ανέκαθες ισχυρές. Ενώ φτάνουμε στον μήνα Μάϊο, ανακοινώνει η Καγκελάριος της Γερμανίας στους πολίτες της χώρας της, πως καταναλώσαμε περισσότερο από τις δυνατότητές μας.
Τα μέτρα, εξοντωτικά και αφορούν την αστική τάξη και κάθε εργαζόμενο και μάλιστα με πρόσχημα το συμφέρον του όλου.
Τα κράτη πρόνοιας, οπού είχαν στηθεί με αγώνα και θυσίες από τους λαούς, χάνουν κάθε ανθρώπινο πρόσωπο και κατρακυλούν την ανθρωπότητα στο μεσαίωνα.
Περίπου τρία χρόνια μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση, έρχονται οι Ευρωπαίοι ηγέτες, απεσταλμένοι των μεγάλων οικονομικών τραστ, να ζητήσουν πίσω τα «σπασμένα».
«Καταναλώνουμε περισσότερα απ' όσα παράγουμε». Μα πόσα να καταναλώσει ο μέσος πολίτης, πόσα περισσότερα από μία τάξη ανθρώπων, ηθοποιών, ποδοσφαιριστών, πολιτικών, επιχειριματιών, που ξοδεύουν τεράστια χρηματικά ποσά για να ικανοποιήσουν τις ματαιοδοξίες τους.
Τι ποσά κινούνται γύρω από τις ποδοσφαιρικές ομάδες, τις μεταγραφές - αγοραπωλησίες ποδοσφαιριστών και παραγόντων.
Πόσες φορές, όλοι εμείς οι «κοινοί θνητοί», μετακινούμεθα με jet, για τις ανάγκες - υποτίθεται - της δουλειάς μας, όπως συνηθίζουν οι πολιτικοί.
Πόσα περισσότερα μπορεί ο μέσος άνθρωπος να καταναλώσει από τις τεράστιες δαπάνες για την κατασκευή και αγορά πολεμικών «αγαθών», με πρόσχημα ανύπαρκτους εχθρούς, τρομοκρατία, Τούρκοι, Ιράν, Βόρεια Κορέα, Πακιστάν και ότι άλλο φαντάζεται ο κάθε λακές των εργοστασιαρχών.
Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα, σπατάλης και κακοδιαχείρησης, γιατί αυτοί που διαχειρίζονται είναι υπεύθυνοι όχι οι εντολοδόχοι.
Τούτη την εποχή, βρισκόμαστε στο μεταίχμιο, ενός εργασιακού μεσαίωνα, που θα προκύψει από την αδράνεια όλων μας, ή, μιας αλλαγής των πολιτικών συστημάτων κι' αξιών.
Στην πραγματικότητα, είμαστε στην πρώτη φάση της εξέλιξης μίας ταξικής πάλης.
Η αντίδραση των λαών, πρέπει να είναι ομογενής, παγκόσμια και ταυτόχρονη. Χωρίς το δεκανίκι ενός σοσιαλιστικού μοντέλου, με μόνη την επαναξιολόγηση των αξιών μας και των πραγματικών αναγκών της ανθρωπότητας και του πλανήτη.
Αν αναλογιστούμε πόσα χρόνια όμορφης και ποιοτικής ζωής έχουμε στη διάθεσή μας, είναι εξαιρετικά παρανοϊκή αυτή η στάση αποδοχής των πραγμάτων που μας αφορούν από κάποιους που ψηφίσαμε για να προασπίζουν τα συμφέροντά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου