Ο κολοσσός του Μαρουσιού και ο Henry Miller Νο1

Ο συγγραφέας Henry Miller είναι λίγο πολύ γνωστός και ένα από τα βιβλία του - Ο Κολοσσός του Μαρουσιού - είναι επίσης λίγο πολύ γνωστό και διαβασμένο από πολλούς. Όχι, πάντως από εμέ. Έπεσε στα χέρια μου τελευταία και το ξεκίνησα με περισσή χαρά, μιας και  γνώριζα την ύπαρξή του πρωτύτερα.

Στην εισαγωγή, αναφέρεται, πως ερχόμενος στην Ελλάδα ο Miller, δεν εγνώριζε τίποτα για την Ελληνική γραματεία, αλλά και την ίδια τη χώρα, γεγονός που με προδιάθεσε αρνητικά στην αρχή.

Δηλαδή πρόκειται για έναν ακόμη Αμερικάνό και συγγραφέα μάλιστα, που δεν γνωρίζει τίποτα για την Ελλάδα; Ήταν η αρχική σκέψη μου και ενοχλημένος ξεκίνησα το διάβασμα.

Δεν χρειάστηκαν πολλές, ίσαμε μερικές αράδες προτάσεων, για να μετατραπεί η κακή μου προδιάθεση σε εξαιρετικά μεγάλη έκπληξη και συγκίνηση.

Γιατί, δεν είναι ο τρόπος που μπορεί να περιγράψει ένας συγγραφέας έναν τόπο, ούτε παίζει ρόλο άν είναι ή όχι γνώστης της ιστορίας ή της γραμματείας του μέρους που επισκέπτεται, όπως αποδεικνύεται από τον Κολοσσό του Μαρουσιού. Εκείνο που έχει σημασία είναι να μπορέσει να χωθεί στον ιδρώτα της γης που βρίσκεται και ν΄αγκαλιάσει με αγάπη και στοργή ότι βλέπει γύρω του.

Εν τω προκειμένω ο συγγραφέας, ξεκινά το ταξίδι του από το Παρίσι και μπαίνοντας στην Ελλάδα έχει ένα βλέμα καθαρό κι' απαλλαγμένο απ' οποιαδήποτε προκατάληψη.

Η ευαισθησία της ματιάς του ξεχειλίζει από τις πρώτες κι' όλας γραμμές του βιβλίου (να σημειώσουμε, ότι πρόκειται για προσωπικές σημειώσεις του, που έδωσε στον Γιώργο Σεφέρη και κατόπιν του τις εζήτησε πίσω), συνυπάρχει με μπόλικο χιούμορ, αλλά και διεισδυτικές παρατηρήσεις.

Το βιβλίο διαβάζεται μονορούφι και ξανά και ξανά, γιατί τελειώνοντας αφήνει πίσω του ένα μεγάλο κενό, αυτό το αίσθημα εγκατάλειψης και μετέωρου που υπάρχει μετά από ένα πολύ καλό λογοτέχνημα.

Ο εκδοτικός οίκος είναι το Μεταίχμιο, ο πλήρης τίτλος είναι : Χένρι Μιλερ Ο Κολοσσός του Μαρουσιού και οι πρώτες εντυπώσεις από την Ελλάδα.

Πραγματικά, όσοι δεν το έχετε διαβάσει, αλλά σας ενδιαφέρει αυτού του τύπου η λογοτεχνία, μην το χάσετε, είναι ένας καλός σύντροφος για τούτη την άνοιξη.

Ο κολοσσός του Μαρουσιού και ο Henry Miller Νο2

Το βιβλίο του Henry Miller, αναφέρεται, κατά κύριο λόγο στην γνωριμία του με τον Γιώργο Κατσίμπαλη και τον Γιώργο Σεφέρη. Την ονομασία "Ο κολοσσός του Μαρουσιού" την κέρδισε επάξια, από τον συγγραφέα, ο Κατσίμπαλης. Πάρα κάτω, παραθέτω μιά περιγραφή του, αλλά και μερικές σκέψεις από τον Henry Miller.

Απόχη κι' αποχή;

Την απόχη, όλοι γνωρίζουμε, την αποχή,  λίγοι.

Στις φετινές ευρωεκλογές, θα καλεστούμε να επιλέξουμε. Πιάνουμε πεταλουδίτσες, ανέμελοι εις τας εξοχάς και με πλήρη πολιτική τοποθέτηση της επιλογής μας ή με βαριά καρδιά πηγαίνουμε στην κάλπη να εκλέξουμε κάποιους, που πιθανόν δεν θέλουμε αλλά πρέπει, γιατί "ο συνειδητοποιημένος πολίτης είναι αυτός που ασκεί το δικαίωμα ψήφου πάντοτε";

Ποιά άραγε, είναι η διαφορά της ρίψης του ψηφοδελτίου στην κάλπη, που πραγματοποιήται με αληθινή αποδοχή των υποψηφίων πολιτικών, σε αντίθεση με την συμβατική που γίνεται χωρίς ο ψηφοφόρος να έχει πεισθεί για τους μέλλοντες πολιτικούς που θα τον εκπροσωπήσουν; Ψηφίζω το μη χείρον βέλτιστον, αλλά με "μισή καρδιά", είναι αυτό ελευθερία επιλογής;

Κάποιοι πολίτες, μπορεί να έχουν μια πολύ ξεκάθαρη άποψη για το κόμμα και τους υποψηφίους του, κάποιοι άλλοι όμως έχουμε μία αλλοιώτικη οπτική γωνία. Οι πολιτικοί που βρίσκονται στην σκηνή δεν μας πείθουν για την ικανότητα ή την τιμιότητά τους. Αν το πούμε και πιο λαϊκά δε μας γεμίζουν το μάτι και όχι μόνον οι υποψήφιοι, αλλά και τα κόμματα.

Τι κάνω, μπροστά στην κάλπη, που βρίσκεται η ελευθερία μου ως πολίτης, τι είναι ηθικό να πράξω;

Σαν δεδομένα έχω κάποια πρόσωπα, για τα οποία ό,τι γνωρίζω, είναι ό,τι μου προβάλλουν.

Αυτοί θα με εκπροσωπήσουν, σε ένα περιβάλλον για το οποίο οι γνώσεις μου περιορίζονται στο τίποτα. Όσο για την Ευρωβουλή, εκεί τα πράγματα σκουραίνουν. Διατάγματα, οδηγίες, νόμοι. Καλούμαι, δηλαδή, να ψηφίσω στα τυφλά, χωρίς να γνωρίζω, ούτε το πόσο ικανός είναι ο υποψήφιος που μου προτάσουν.

Μοιάζει κάπως προσχηματική αυτή η διαδικασία ψηφορίας.

Στην κοινωνία μας, η πρακτικότητα της ψήφου, εμπλέκεται με την ηθική που επιβάλλει την προσεύλευση στις κάλπες, των συνειδητοποιημένων πολιτών. Μα, ακριβώς ένας πολιτικοποιημένος ψηφοφόρος, δεν πρέπει να καταφύγει στις κάλπες, αν θεωρεί πως κανένα κόμμα ή υποψήφιος δεν τον εκπροσωπούν.

Θεωρώ πως η ηθική της Δημοκρατίας αυτό ακριβώς προτάσει.

Δεν είμαι ικανοποιημένος με τους υποψηφίους, δεν ψηφίζω. Πολιτικοποιημένη κίνηση, όχι αδιάφορη.

Οπωσδήποτε, επιλέγοντας μία τέτοια στάση απέναντι στα πράγματα, αναλαμβάνει ο ψηφοφόρος την ευθύνη και για το αποτέλασμα της ψηφοφορίας, αλλά το ίδιο θα ήταν και αν ψήφιζε κάποιο μικρότερο κόμμα, μόνο και μόνο για διαμαρτυρία απέναντι στο σύστημα.